Christendom, Voorgeschiedenis

(1) Walter Künneth, “Theologie der Auferstehung”, Brunnen Verlag 1982; “De oosterse mythen die in verbinding worden gebracht met de opstanding van Jezus, gaan oorspronkelijk enerzijds terug op vegetatie- en vruchtbaarheidsriten volgens de eeuwig terugkerende verschijningen van het groeien en verandering, de winter en lente in de natuur terug, anderzijds gaat het om astrale mythen op grond van de wisseling van de zon en maan en het beleven van een macrokosmische en microkosmische samenhang van de natuur. Wanneer zich ook later de mythen van het onmiddellijke natuurgebeuren losmaken, dan blijft toch de natuurlijke basis bestaan, zo dat uitsluitend vuchtbaarheids- en vegetatiegoden, zoals bij de Phoenicische Adoniscultus en astrale goden, zoals bij de Babylonische Mardukculus, in het middelpunt staan. Het idee van het sterven en herleven van de vegetatie, die oorspronkelijk in de natuurlijke culti haar feestelijke uitdrukking vind, word met hat noodlot van goden in verbinding gebracht. In het Babylonische materiaal vindt zich de gedacht van leidende en opnieuw verheven koningen in parallellen tot de ondergaande en weer opduikende lichtgoden en sterrenbeelden echter zonder betrekking tot een verlossingsidee. In de PhrygischeAttiscultus behoorde tot de lente de grote orgiastische dodenklacht om de gedoden, die in een vreugdelijk feest omsloeg, nadat men de opstanding van de gedoden aangenomen had. In een vroegtijdig volgend stadium verbindt zich met deze riten de Griekse onsterfelijkheidsgedachte. Zij breidden zich tenslotte uit tot mysterienculti, en wassingen, initiatiewijdingen, met een novicendom, met bloeddoop, maaltijden en dramatische ceremoniën als symbolische uitdrukking voor streven en wederopstanding van de goden en de mythen met het doel van de wedergeboorte en de mythische vereniging. /

(2) Passim: Naast deze algemene mythische ideeën vindt tegenwoordig vooral de Iraans-gnostische verlossermythe van de oermens sterke weerklank. Juist deze mythische motieven zouden de Christelijke Oosterse geschiedenis bepaald hebben. Zo neemt E.Lohmeyer aan, dat achter de klassieke positie van de oerchristelijke christologie [Phil 2,5-11] de ideeën van de Iraanse kosmologie staan, ‘een kosmogonische mythe van schepping en verleiding.’Wij vinding trekken van de voorstelling, ‘dat een goddelijk wezen van de hemel omlaag komt’, hoewel ‘op Joodse rond deze mythe als een samenhangend geheel bestaan’ heeft. ‘De gedachte ligt nabij in de mythe van de oermens als de goddelijke verlosser.’Ook E. Seeberg, is ondanks de heldere vastlegging van het onderscheid tussen mythe en christendom ervan overtuigt, dat de oude mythen ’hem tegemoet gekomen zijn’, dat ‘het ideaal van de nieuwe verdiepte, overwinnende en overwonnen mensheid darbij de beslissende rol gespeeld heeft’. ‘’Er is ook geen twijfel aan, dat zich Christus de oorspronkelijke mythe van de mens al zeer snel met de gebruikte maar toch anders geaarde mythe van de reddende heerser, die het nieuwe tijdperk inleid, gekruisigd en verbonden heeft.’In overeenstemming daarmee ziet eveneens M.Dibelius in de toenmalige mythevervulde wereld de voorwaarde voor het ontstaan van de Christusmythe.”

Partijopbouw, Mexico

(1) Div.”Imperialismus und anti-imperialistiche Kämpfe im 21. Jahrhundert” “Protokollband der gleichnamigen Konferenz von RotFuchs und Offensiv am 28.29. Okbtober in Berlin”, Offensiv 2001 – Robert Medernach, “Kritiek an der Politik der Zapatisten”; “Ik ben erom gevraagd, te spreken over de politiek van de Zapatisten in Mexico iets te zeggen. Ik heb zijn documenten niet hier, ik kan het niet documenteren, en dat is wetenschappelijk niet zeer juist, maar ik probeerde, in zes punten mijn kritiek aan de positie van de Zapatisten samen te vatten. Ik wil nog zeggen: de belangrijkste documenten van de Zapatisten zijn minder programmatische verklaringen, daarvan zijn er slechts enkele. – dat in meerderheid interviews en statements van subcommandante Marcos. Bijvoorbeeld 80% van de informaties over de programmatiek is in dit interview onthouden. / De eerste vraag is de vraag van de economische analyse. Min kritiek gaat er hier van uit, dat subcommandante Marcos zeer vaak van ‘neoliberalisme’ spreekt, en een relatief goede beschrijving van de uitwerkingen van het neoliberalisme in de landen van de derde wereld, de periferie en de half-periferie bestaat. Dat betekent, op het niveau van de beschrijving, het zuiver descriptieve, is relatief goed, maar daarmee is het dan ook gedaan. Hij beschrijft het neoliberalisme en hij gaat boven de verschijningswijze van het neoliberalisme niet uit. Wat dat echter betreft, wij leven tenslotte in het tijdperk van het staatsmonopolistische kapitalisme en imperialisme, daar is hier zeer weinig sprake van. Dus, de wetenschappelijke begrippen, waarvan wij marxisten ons bedienen, daarvan bedient hij zich niet. Maar naar mijn mening ook geen toeval, dat hij boven het beschrijvende niet uitgaat. Hij benoemt het kapitalisme niet als kapitalisme, en hij benoemt het imperialisme niet als imperialisme – of in ieder geval slechts aan de rand. En dat betekent, dat er geen eigenlijke verklaring is, wat dat alles voor hem betekent. //

(2) Passim: Het tweede punt van mijn kritiek is de vraag van de sociale dragers van de verandering. Dat blijft volledig onduidelijk, dat betekent, subcommandante Marcos spreekt eigenlijk nooit daarvan, waar de sociale klasse is, die de verandering c.q. de revolutie dan zou moeten bewerkstelligen. Van de arbeidersklasse is nauwelijks sprake hij spreekt natuurlijk van de boeren, maar ook niet als klasse van de boeren. De vraag van de alliantie van de arbeidersklasse met de boerenklasse wordt natuurlijk ook niet aangesproken – of wanneer, dan slechts aan de rand en slechts in de verschijningswijze. // Het derde punt van mijn kritiek is zeer eng daarmee verbonden, dat betekent het stappenplan na de revolutie in de landen an de derde wereld, de periferie en de halve periferie, dat word nooit gedefinieerd. Wij weten niet, of het zich daarom om een nieuwe democratische revolutie handelt of om een andere etappe van de revolutie. Dat betekent, het is volledig onduidelijk, waarop de bewening van de Zapatisten zou moeten uitlopen. Het gaat noch om een strategie, noch zijn er tactische stappen, die tot een dergelijke strategie zou moeten voeren. Het geheel is zeer vaag. Daarmee verbonden is ook, dat subcommandante Marcos zich niet met de arbeidersbeweging van zijn land en de democratische beweging historisch bevat, dat schijnt voor hem niet te bestaan. Zijn teksten verwekken de indruk, als zou de Zapatistische beweging eigenlijk de eerste revolutionaire beweging, die er in Mexico überhaupt bestaat. Er zijn geen historisch dimensies in zijn toespraken, en ik geloof, dat hangt met de beweging van de Zapatisten zelf samen: ik zou het definiëren als revolte. //

(4) Passim: Het vierde punt is voor mijn niet een relatief zwaarwegend, dat is, dat de hoofdvijand van het imperialisme en vooral de V.S. niet benoemd worden, c.q. daar, waar zij genomen worden, worden zij slechts in vage woorden benoemd, maar het wordt nooit gedefinieerd, om wat het eigenlijk gaat – en dat het V.S. imperialisme de eigenlijke hoofdvijand van de mensheid is, omdat het de leidende imperialistische macht is. Zo wordt zijn praten over het neoliberalisme tot een abstractie, omdat het niet weet, wat er eigenlijk achter steekt, welke economische maatschappelijke, politieke en ideologische belangen erachter staan. / De vijfde vraag is natuurlijk de vraag van de partijconceptie. van de partij word überhaupt niet gesproken, voor de Zapatisten bestaan deze niet. Wanneer men met marxistische begrippen iets zou willen benomen, zou ik zegge: hij spreekt hoofdzakelijk van het ‘front’. Hij heft een perspectief van de strijd, dat zich op het ‘front’ begrenst. Wie in dit ‘front’ welke rol zou moeten spelen en hoe dat alles zou moeten functioneren, dat word eigenlijk nooit zeer duidelijk. Van de Leninistische partijconceptie kan bij de Zapatisten überhaupt gen sprake zijn. // Het zesde punt is het, dat wanneer men zich deze teksten eens preciezer doorziet, het duidelijk word, dat een ononderbroken idealisme zich daar baan breekt – en wel in de conceptie van de tekst, die hij vervat heeft en de interviews, die hij gegeven heeft. Het moment van de revolutie zal bij hem en bij de Zapatisten overgewaardeerd, de spontane revolutie i.p.v. een doordachte opstand, omdat de maatschappelijke en economische mechanismen niet doorzien worden. Het geheel glijdt dan af in een tamelijk hulpeloos voluntarisme, gepaard met een handschrift van het martelaarschap, het zich-zelf-opofferen – en al deze idealistische momenten. //

(6) Passim: Het is dus voor mij geen wonder, dat deze Zapatische beweging in delen van de kleinburgerlijke linksen in de metropolen en feitelijk in onze landen een relatief grote rol speelt. Want wanneer men voor het eerst ziet, hoe Marcos de vraag van het subject van de revolutie, de vraag van de partij, de vraag van de strategie, de tactiek, hoe hij poogt, al dit uit te wijken, dan gaat dat samen met al deze theorieën van de kleinburgerlijke linksen, dat eigenlijk niet meer de arbeidersklasse of überhaupt sociale klassen dragers van de veranderingen zijn, doch deze zogenaamde ‘civiele maatschappij’. Marcos spreekt eigenlijk van de civiele maatschappij in de derde wereld, dat moet men zich helde r voor ogen houden. En past zeer goed in deze discussies, die het niet slechts bij ons in Luxemburg en niet slechts in de derde-wereld-beweging en in de kleinburgerlijke linksen bestaat, dat niet meer van de arbeidersklasse, niet meer van de klassenstrijd, daarvoor echter van de ‘civiele maatschappij gesproken word. Dat is de oorzaak darvoor, dat dit in de metropolen een zo grote invloed heeft.”

Economie, Tijdperk van burgerijke revoluties, India

(1) Conferentie IISG, “A globalhistory of Primitiveaccumullation”, 10-5-2019 – Titi Bhattacharya  [Purdue University], “Social reproduction and primitive accumulation”; *Feitelijk gingen de Engelsen thee verbouwen in India, omdat de Chinezen te lastig waren. Men nam wel Chinese theespecialisten in dienst om de zaak op gang e brengen. * De Engelsen hadden bezwaren tegen e Chinese theespecialisten omdat ze te zelfbewust waren en te beleefd, the ‘gentleman-like’. * De inheemse bevolking had eigen middelen van bestaan, ze hadden eigen rijstvelden, ze konden dus alleen maar gebruikt worden voor de theeplanten. / De Engelsen hadden toen zelf opium geïntroduceerd als cashcrop en toen de inheemse bevolking beschuldig om ‘luie opiumschuivers’ te zijn. * Toen werden andere stammen verhuisd. Naar het theegebied, zodat ze daar geen andere middel van bestaan hadden, als deel van de plantages te zijn.// Discussie: * Theeplantages waren afgelegen, daarom waren lonen nauwelijks aanwezig – de baas voorzag de koelis van hutten, brandstof en eten. De bas had ook het strafrecht in handen. / * Stakingen van de koelies, hadden vooral plaats omwille van de geschonden eer van verkrachtte koeliemeisjes. * Uitsluitingen en weglopen vond regelmatig plaats, ondanks dat men in de wildernis leefde.

Methodiek van geschiedschrijving

(1) Div., “Theorie und Methode II – BürgerlicheRevolutionen. Probleme des Übergangs vom Feudalismus zum Kapitalismus”, IMSF 1979; – Manfred Kossok& Walter Markov, “Zur Methodologie der vergleichendenRevoltutionsgeschichte der Neuzeit”; “In de kring van de dieper te bewerken theoretische fundamenten behoren voornamelijk de volgende factoren:  – Historische functie van de burgerlijke en burgerlijk-democratische revoluties in het universeelhistorische proces van de progressieve aflossing van de feodale productiewijzen en maatschappelijke ordening. / – Verhouding van het tijdperk en het revolutionairekarakter. De tendentiële metamorfoses van de burgerlijke en burgerlijk-democratische revolutie met de intrede van de wereldgeschiedenis in de periode van de overgang van het kapitalisme tot het socialisme. / – Typologie van de revoluties. Veranderingvan het historische oord, de structuur en de doelstellingen. Voorwaarden voor voleindigde, onvoleindigde, gedeformeerde, gefaalde revoluties. Specifiek van de revolutie van ‘boven’. //

(2) Passim: – Criteria voor de periodisering. Opstijgende en afstijgende ontwikkelingslijn in het verloop van de revolutie. / – Relatie en wisselwerking van innerlijke en uiterlijkewerkingsfactoren. / – Wederzijdse bedingheid van objectieve en subjectieve factoren in de voorbereiding en dorzetting van de revolutie. / – Karakter van de machts- en staatsvraag. Hegenomieproblematiek. Verhouding van klassenkarakter en massabasis van de revolutie. / – Revolutieleiding [hegemonie] en volksbeweging. Concordantie en discrepantie van de politiek-sociale hoofdcomponenten [bourgeoisie, kleinburgerlijk-democratisch, boeren, plebejisch-préproletarisch c.q. proletarische componenten]. / – Inhoud, vormen en werkingswijzen van de volksbeweging / – Dialectiek van economie, politiek en ideologie in het proces van derevolutie.Uit het bereik van speciale vragen zijn vooral opmerkenswaard: / – Voorwaarden en verschijningsvormen van de revolutionaire situatie. / Rollen en vormen van het revolutionaire geweld. / – Ontwikkelingsvoorwaarden, vormen en methoden van de contrarevolutie. / – Plaats van het georganiseerdebewapendegeweld. Leger en revolutie. Wezen van het Bonapartisme als immanent deel van iedere grootburgerlijkerevolutieafbouw. / – Revolutie en natiewording. De dialectiek van nationale en sociale raag. / – Potentie en grens van de burgerlijke vooruitgang in de revoluties van de nieuwe tijd. De groeiende historische perspectieven van de proletarische componenten in de burgerlijke en burgerlijk-democratische revoluties sinds 1830 en 1848/49. // De verwerking van de methodologisch-theoretische criteria van vergelijkende revolutiegeschiedenis moet daarbij hand in hand gaan met de vereiste valstudies tot de dragende revoluties en revolutiecycli, om met het algemene, universeel geldige tegelijkertijd ‘alle rijkdom van het bijzondere en het afzonderlijke’ te vatten.”

Overgang late oermaatschappij naar feodalisme

(1) A. von Gleichen-Russwurm, “Die Schönheit – EinBuch der Sehnsucht”, Julius Hoffmann  1922; “Sinds haar bestaan heeft de Franse monarchie noch een gelijkblijvende vorm noch een vaste en erkende openbar recht bezeten. Onder de eerste heersende huizen werd de kroon door keuze verleend; de gemeenschap was de soeverein en de koning niets anders als het militaire hoofd, dat door de gemeenschappelijke raadgevingen over te treffen besluiten en aanstaande ondernemingen afhankelijk was. De gemeenschap koos haar hoofd, en onder voorzitterschap van de koning raadsvergaderingen op het maartveld, oefenden zij de wetgevende macht uit, en in de openbare gerechtszittingen – onder de leiding van een beambte van de koning – de rechterijke macht. Deze Koninklijke democratie maakte onder de feodale maatschappij plaats voor de Koninklijke aristocratie; de soevereiniteit had zich naar boven verplaatst. De groten hadden ze van het volk geroofd, zoals de sterkste vorst onder hen ze al snel van de groten zou roven. In deze tijd was de titel van de monarch als bezitter van het leen erfelijk geworden. De wetgevende macht behoorde toe aan de grote vorsten op hen ver uitgebreide landerijen of in de parlamenten van de baronnen en de rechterlijke macht van de vazallen in de feodale rechtbanken.

(2) Passim: Tenslotte had zich de macht nog meer geconcentreerd, en wie zich van het grote aantal van de uitoefenenden tot de steeds kleinere groep overgegaan was, zo ging zij uiteindelijk van de weinigen over tot een enkeling. In het verloop van meerdere eeuwen hadden de koningen van Frankrijk geleidelijk aan het feodale gebouw vernietigd en zich zelf uit diens dromen tot een eenzame macht verheven Zij hadden de lenen aan zich getrokken, de vazallen onderworpen, de parlamenten van de baronnen onderdrukt, de feodale rechtbanken of weer opgeheven of aan zich onderworpen, zich de wetgeving toegeëigend en de rechtspreking op hen rekening in het de parlamenten van de rechtsgeleerden laten uitoefenen.”

Repressie, Armoede

(1) Ulrich Beck, “Risikogesellschaft – Aufdem Weg in eine ander Moderne”, Suhrkamp 1986; “De overwegende meerderheid van de werkelozen blijft – nog – voor zich en anderen in de grijze zone van het komen en gaan. Het klassennoodlot heeft zich in zijn kleinste eenheid – in ‘voorbijgaande levensvakken’- versplinterd, doorkruiste biografieën, duikt hier en daar op [onderloopt grenzen, die hem vroeger heilig waren], gaat ook weer, blijft langer verhard zich, wordt echt in deze ‘levensfase-schnitzels’ of reeds weer vast tot een ‘normale’ tussengebeurtenis van de beroepsmatige standaardbiografie van een hele generatie. Het is dit levensfase-specifieke nomadenbestaan, dat de massale werkloosheid onder de voorwaarden van de individualisering voert [met intussen aanzienlijke tendensen tot het huiselijk worden], die tegelijkertijd tegenstrijdigheid mogelijk maakt: massaliteit en individualisering van het ‘noodlot’, getallen van duizelingwekkende hoogte en constantheid, die zich toch ergens verkruimelen, en verkleind, naar binnen gekeerd massaal noodlot, dat in zijn ongebroken scherpte de enkeling met de stem van het persoonlijke falen in miljoenenhoogte verheimelijkt in individueel in het geweten brand. /

(2) Passim: Op de arbeidslozenstatistiek betrokken heeft dit: de op het arbeidsbureau geregistreerde gevallen van werkeloosheid laten geen conclusies op personen toe. Aan de ene kant kunnen veer veel meer personen voorbijgaand voor werkeloosheid betrokken zijn, als de constantheid van de getallen uitdrukt. An de andere kant kunnen diezelfde personen meervoudig over een tijdruimte met onderbreking als werkeloos vermeld staan. Op het voorbeeld met het openbaar vervoer overgedragen: het aantal van de zit- en staanplaatsen valt niet samen met het komen en gaan de mensenstroom. Maar in en uit zijn ook vaak diezelfde gezichten en enige duurzame gasten onthouden, zo dat ook de aantallen van de stormen over de betroffenheden direct niet zegt: gevallen, toe- en afgangen en personen vallen in de levensfase-specifieke verdeling uit elkaar. Hiermee overeenkomend is het effect in de breedte. Werkeloosheid is in hen verdeling als levensfasespecifiek individueel noodlot geen klasse- of randgroepennoodlot meer, doch gegeneraliseerd en genormaliseerd geworden. /

(3) Passim: De levensspecifieke verdeling kentekent ook de nieuwe armoede. Zij maakt de ambivalentie, in welke zij zich uitbreiden, verscherp en toch, in het private gekeerd, verborgen blijft, begrijpelijk. Daarbij moet het voorbijgaande geenszins voorbij gaan Gaat voor steeds meer mensen ook niet voorbij, verschijnt echter vooreerst als voorbijgaande gebeurtenis. Vrouwen zijn in bescheiden mate door de val in de armode bedreigd. Kenmerkenderwijze niet op grond van vormingsgebreken of door afkomst. Veelmeer is scheiding tot een wezenlijke factor gewonden, die – vooral moeders met kinderen – in levensverhoudingen onder het bestaansminimum drukt Ook hier geld: velen leven niet onder omstandigheden die met het stereotype van de onderlaag overeen komen. Armoede is voor hen ook vaak een tussengebeurtenis. Zij zijn [naar hen zelfbeeld en gedeeltelijk ook feitelijk] slechts ‘ een huwelijk ver’ van de overwinning van de armoede verwijderd. Wanneer de armoede dan niet meer af te schudden is, zijn zij aan haar echter veel meedogenlozer blootgesteld, daar zij niet met de afschermmogelijkheden en omgangsvormen van een cultuur vertrouwd zijn die met armoede te leven weet.”

——————

(4) Div., “Jongeren willen echte Banen – Jeugdwerkloosheid, collectief probleem, individuele schaamte”, Netwerk Jongeren FNV 2014;  “ De ervaringen van de jongeren met het UWV of gemeentelijke sociale dienst verbetert hun situatie doorgaans niet. Volgens de instanties ligt de werkloosheid van de jongere niet aan het tekort aan banen. ‘Bij netwerkbijeenkomsten die gefaciliteerd worden overheden, heerst een taboe op het zeggen dat het aantal banen een probleem is, zegt administratief medewerkster Rosan (27, drie mastertitels: Rechten, Bestuur en Organisatie en Politicologie).’Niemand durft het ook te zeggen, want niemand wil de kleine kans om een baan te krijgen verpesten.’ / Niet het banentekort is de oorzaak van werkloosheid, maar de jongere zelf is het probleem, menen UWV en sociale diensten. ‘Ik snap heel goed dat ze je aan het werk willen helpen, maar ze doen net of ik schuldig ben aan mijn werkloosheid’, zegt cesartherapeut Leon (25). ‘Ik kan er toch niets aan doen dat mijn contract niet verlengd werd? Het is gewoon de crisis. Ik vind dat ze me als werkloze criminaliseren’. Leon krijgt steeds meer stress van het solliciteren.  ‘ Ik solliciteer niet vanuit mijn hart, maar vanuit mijn angst. Ik vraag me steeds af: heb ik het wel goed gedaan volgens de sociale dienst?”

—————–

(5) Michael Harrington, “The Other America”, Pelican books 1981; “So after all the broken promises and false starts Richard Nixon was elected President and told the people that the Federal Government had tried to do too much and that the would therefore decentralize social programs ad set more modest goals. There was a half-truth and a dangerous falsehood in his analysis, and that bodes ill for the poor in the Seventies. /  Under Lyndon Johnson the Administration had indeed talked as if it were undertaking, and accompishing, prodigies. One of the reasons why a disturbing number of white workers turned toward George Wallace in 1968 (even though, outside the South, they eventually voted for Hubert Humphrey) was that they were under the impression that Washington had done so much for the poor, and particularly the Negroes among them. They confused the bold rhetoric with  action and did not understand that life in the ghettos had changed very little. Insofar as Nixon Taxes Johnson for having talked too loudly, he is right. But the rest of his thesis – that the government was too activist, efforts must be cut back and turned over to the states – is very much wrong. /

(6) Passim: In order to destroy this myth of the favored, pampered poor one need only consider a few of the official figures. In 1968 the National Commision on Civil Disorders – the ‘Riot’ Commision – reported that in Detroit, New Haven and Newark, the cities where the violence was the most destructive in 1967, the median percentage of those eligible who were actually covered by any one of the major social programs was 33 percent. In other words, in the United States a majority of the poor are not on welfare at all. And, the Commission showed, the national average for welfare payments is ‘a little more than one half of need – ad in some cases one fourth of need. In January 1969 a special Cabinet committee reported to Lyndon Johnson that the existing domestic programs were already underfunded by $6 billion and that a moderate expansion of civilian efforts along lines already suggested by various commissions and study groups would cost another $40 billion by 1972.
So the statistics are clear enough: the Government by its own standards is falling billions of dollars behind modest estimates of what should be done. Among the minority of the poor lucky enough to get any money there are millions who must exist on a half or a fourth of their urgent needs. Moreover these people are often victimized by what the nonpoor think of them. To many citizens, people who receive welfare are thought of as a burden upon the hard-working common man. But as Richard Titmus has pointed out, what is really happening is that many of the poor are being undercompensated for humiliations which the Government and the economy, or both, have visited upon them.”

——————

(7) Div., “Poverty and deelopment nito the 21st century”, Oxford University Press 2004 – Alan Thomas, “Poverty and the ‘end of development”; “Relative poverty and social excluson – One of the bestknown discusions of the notion of relative poverty comes from a work on poverty in Britian atthe nd of th 1970s by Pter Twonsend: ‘Individuals, families and groups inthe popoualtion can be said to be in poverty when they lack the resources to obtain the types of diets, particiapte int he activity and have the living conditions and ameniteits which are customary, or at least widely accetpted and approved, in the socieites to which they belong. Thier resoruces are so seriously below those commaned by the averare indivudal or family that they are, in efect, excliuded form ordinary living patterns, customs and activieties.’  [Tonsend, 1979] // This notion has been attaked by those who argue that people in industrilized countris should not be regarded as poor if, for example, they are unable to affort a television or refrigerator or a few toys for their childern, so long as they are able to maintian a minimum level of nutrituion. Conversely, there may be objections ot setting a poerty line at a higher level i industrializd countris so as to take account of the fact aht a minimum of consumer goods is necessry to take part in ‘ordinary living patterns’ in those countries compared with less developed countries, on the grounds that this downgrades the needs of those living in poorer countries.”(Als men niet mee kan doen met de heersende ‘cultuur’, levert dat ‘onderontwikkeling’ op. Als dat anders moet wooden, is daar een ander type van beschaving voor nodig)

——————-

(8) Michael Harrington, “The Other America”, Pelican books 1981; “There is a sense in which the ‘old’ slums are new. There once was a slum in American society that was a melting pot, a way station, a goad to talent. It was the result of the massive European immigration in the late nineteenth and early twentieth centuries. That flood of human vitality came to an end after World War I when the nation established quota systems, but the tradition of the ethnic groups survived for a generation. Symbolically, the tenements in which these newcomers lived had been built for them and had not been trickled down after the middle class found them inadequate. The neighborhoods were dense and the housing was inadequate, yet the people were not defeated by their environment. There was community; there was aspiration. / In most cities in the United States, it is still possible to take a bus or a subway into this part of the American past. The Kerry Patch, the Ghetto, Little Italy, and other ethnic slums remain. Yet, like archaeological remnants of some dead culture, they are being buried under the new metropolis. Yet, even today, there is still a unique feeling of life in the remains of the old ethnic slums. The crowding gives rise to a lusty richness of existence. The children swarm on the streets throughout the day and into the early evening, but they rarely form themselves into violent gangs. If the neighborhood is strident, it is vital, too; if it is dotted with the signs of the Old Country, it is a way station ot the new land as well. / I remember in the early fifties when I moved into a Jewish slum on the Lower East Side of New York. The first day in my new apartment, I went into a store on my block. After I had paid for my purchase, the man behind the counter said, ‘You live in 740, don’t you?’ The community was self-enclosed; it knew everyone, and could figure out the street number of a stranger within twenty-four hours. On Saturday, the streets were deserted for the Sabbath; on Sunday there was an air of festival and excitement. /

(9) Passim:  From one point of view, these ghettoes were narrow, and there is no sense in romanticizing them, for they were also centers of poverty and physical misery. Yet George Orwell was right in saying that a good society would preserve one of these neighborhoods, not so much to show how bad life had been in the past, but rather to let people know how good it had been in spite of everything. Or, the insight can be put into the formal language of sociology. As Oscar Handlin wrote in The Newcomers, ‘The ethnic community supplied its members with norms and values and with the direction of an elite leadership.’ Tenements did not prevail against people. / Now the incredible American adventure of the ethnic slum is coming to an end. There are those from the old experience who remain behind – in New York, the Irish and Germans of the south Bronx, the Jews of Williamsburg, the Italians of the South Village. Some of them are elderly people who cannot wrench themselves from their past. Some are the failures who never succeeded in breaching the economic and social walls of the ghetto. So is it that a social worker in Brooklyn will tell you that some of the people evicted from tenements will move out to Long Island and buy a house. Or the priest in the church in the Melrose section of the Bronx will talk of the Irish and German poor who must come to the parish for help so their children can get the right clothes for their first Holy Communion. / But those who stay behind face a harder thask than the previous generation. They are separated from the culture of aspiratio: the best have long since gone. Their chidlren will have most of the disadvantages of the ghetto and few of the advantages, for they will grow up surrounded by those who failed and those who could never make the transition to the new land.”

(10) Michael Harrington, “The Other America”, Pelican books 1981; “Miller describes three ‘styles of life’ that are the responses of the people in the Lower East Side project. One group adopts a strategy of complete withdrawal from whatever community the project affords. They isolate themselves in their own apartments, or else they maintain ties to some ethnic group of the old neighborhood on the outside. As a result, they are utterly alienated precisely when they are in their homes. At best, they must travel for friendship and social life; at worst, they become faceless. /  Another group finds ethnic or religious identification inside the project. Miller describes the ‘bench culture’ in front of the Lower East Side project: on the south side, the Jewish benches; across from them, the Puerto Ricans; and across the play area, the Negroes. Naturally enough, this situation causes hostilities and makes it extremely difficult for any effective kind of community to develop in the project as a whole, or for the Tenants’ Association to become a meaningful instrument for dealing with management. Within the income ghetto, there emerge the subghettos, and the worst aspects of the old and new slums are merged and institutionalized. / A third group, Miller notes, works with the Tenants’ Association. It is small, composed of the people within the project who are most adjusted to the world in which they live. By a predictable irony of bureaucratic practice, they have been the prime targets for eviction, for their incomes rise more rapidly than that of the rest of the project, ad they are in constant danger of exceeding the maximum established by law. These activists can find a fairly rich life for themselves, yet, as a couple who are involved in tenant work in another project sadly pointed out, they often end up talking to one another, forming a sort of elite community. They do not have the resources to prevail agains the environment. / Thus, the gang violence is but a symptom of a deeper process within the housing projects: the failure to develop a project community or (which is much more important) a community integrating the project and the surrounding neighborhood.”

——————–

(11) Div., “Poverty and deelopment nito the 21st century”, Oxford University Press 2004 – Alan Thomas, “Poverty and the ‘end of development”; “Poverty in the Uk – The 1980s and early 1990s saw the birth of a poverty in this country [UL] which was not smply o n a scale aht had not been seen for mrore than 40 years but which was also of a kind that simply ahd never been here at all. Ths new poverty is complex … /Those communities live under immense pressure, and it is fort hat reason that significant numbers of those who live ther hadve been shovelled into crème and protituion and drugs and alcolholis and child abuse, into a life of ruthless self-interest. How else do you survive? … / So what has changed? At its simplest the poor are buried under layers of aggravations tHe First layer is the historically familiar one; they were forced out of owr and thier benifets wer cut, over and over again; those who lung on to unskilled or part-time work saw legal sagety-nets reomoved so that thier low pay fell even lower / But that is tradtional poverty. The other laers under wich they are begin crushed are new. /

(12) Passi,: The most damaging of thise is the war against rugs, which is inflctingenormousharm onthe ver people is pretendstobeprotecting … The key poinst no is not so much the narcotic effect of th drugs black market but its economic importance. If you are a 16-year-od school-leaver o none of those estates wit hno ualiifcations andno hope ofdecentjob,and ifyouwant life to provide you with other adolescnets will find in collecege and career, there is an obvious way forward … [You ge ton you bike and start dealing and you slip into a vortex of criminality and violence. // Consider, also, what has hapend tothe classic esace route ffered to the poor by state education. Ask social owrkers how theyget on nowadyas whn they call heatachers to plead for a place for dificult children on thier books. The doors to the escape route are shut. // Ther are still residets’ groups and community leaders bravely struggling to hold things together buttheyr are trying to turn a tidal wave with a teaspoon. It is not just ahtt neighbouersmay no longer hep each other; freuentely, they do not evenknow eachother. It isnotjustthat the hysical fabric of the estates is collapsing into a messof brambles and broken windows, thereis efectively no one there arenay more to reverse the decline. Te old stability has gone and, wit hit, the familiar facess tnd th eonbds bwteen them. More htan that, they have been replaced by absentee landlords who haeonly the slightest interest n the physical condition of the houses and in the community around them. //

(13) Passim,: The point of all this is that poverty is not just about being short of money. Thake material hardscip, combine it with the black market in drugs, close the door on education, kill off the comnity, add a dozen differeten other aggravations and you end up with a recipe for deep damage –  physical, emotional, social, spiritual damage. When the government looks at teh notorious singel mother and thinks tahtthe sanser isot offer her a job and to bhreaten her benfit, it ignores the obstable couse of ohter problems that lie in her path. These may be clinically depressed, simply unable tofind theemotianl will to cope and/or she may be a heorin addict an/or she has no one to look afhter her child, who is robable athmatic andór she may be terrifiel to leave her house becaude she nkowsit will be burgeld [some of the estate gangs specialize in ‘total burglaries’ where they take everything, even the carpets and the ot-water tank] and/or she is scard of being assualtd by some neighbour she fellout with and/or she has unpaid fines andsheknow the courts will take whatever extra she earns and/or, and/or . Take the 18-year old boy who ois told that he will lose his welfare if he does not acept the dead-and-work he is offerd. Why should he palythat game when there is a crack cocaine supermarket offering ready , steady career prostpects on hsi doorstep? Take nay of those men, women or children who have becoem o alienatd and angry and self-destrucive and bad that they may not want to behave ina rational, self-interested way. It does not mater how much you manipulate benefits or rewrite regulations, it’s liek curring cancer with Elastoplast. The damage is deep, much more complicated than it apeears at First sight, much more difficult to reverse. // [Extracts form ‘Trhe is nothing ntural about poverty’, Nick Davies, New Statesman, 6 November 1998]”

——————

(14) Div., “Poverty and deelopment nito the 21st century”, Oxford University Press 2004 – John Harris, “The second ‘great transfromation’? Capitalism at the end of the twentieth century”; “The 1980s [into the 1990s] ws the decade of tuting back public expenditure [through in spite of much rhetoric it was rarely achieve in prctice: in Britain, by 1997 when the conservatige party left office th share of the national income taken by the state was still only just below 40%, little changed from the ratio whichthe party had iherited when it enterd government in 1979], of ‘roling back the state’[thoug in practivce governemnt which wer commtted ideologically to non-iterventien were often forced bye vent to be more, not less interventionist], of privatization, and of deregulating Financial markets, labour markets and commodity markets, There was a decivie ruptue wththe economic policies and withthe mode of political regulationof the years of the long boom afther 1945, but teh conditions for it were laid in th fiscal crisis of Frodism-Kennesianimsm at the beiginning of the 1970s. As Harvey suggests, the withdrawal of support for the welfare state and the attack on the real warge and on Union power began as an economic necessity in the crisis of 1973-1975 when slackening growth inevitably meant ruobel for the welfare state and the social wage, and the were ‘simply turned by the neoconservaties into a governmental virtue’.

(15) Passim: But neoconservatism also encouraged and gave legitimacy to an ethos of competitive iindividualism in western societies, pushing outthe adherence to collective values which had beenquite storng in he 1950s and 1960s, whilst also – appearent contradiciton – reasserting the ‘bascs’ [as Margaret Thatcher’s sometime acolyte, and her succesror as the British Prime Minister, John Major, described them] of family and religion, in the interest of soial stablitiy. But this was ever the contradiction to hwich the attempt to realize the utopia of th self-regulating market gave rise as Polanyi showed in his discusion of nineteenth and early twentiteh cnetury history: ‘it is at such times [rampant individualim and] of fragmentation and ecnmic insecrity [which follos when labour, notably, is rated as an comodity] that the desire for stabel values leads to heightened emphasis upon the autorrity of baic istituions – the family, religion and the sate’.”(Bij al te groot geweld, kruipt de mens – zowel indiviudueel als collectief –  terug in zijn schulp)

——————-

(16) Div., “Poverty and deelopment nito the 21st century”, Oxford University Press 2004 – John Harris, “The second ‘great transfromation’? Capitalism at the end of the twentieth century”; “Certain privileged gops of people/workers, those able to control information, have been empowerd, but many more both within individual societies, and as beween nation-states, have been proresively marginlized [a process partly reflected int he very shap increases i inquality in the United States and the United Kigdom over het last fifteen years, and in the expansion of distinct ‘underclass’] ‘What they do has become increasingly variable and uncertan and their ways of life have become inceasingly insecure. Robert Kearney shows this i the case of ther erstwhle ‘peasantry’ of Mexico. Mexican campesinnos now depend on varying combination sof informal urban employment and migrant labour, and less and less on agricutlural pursuits, though these are still caried on They are, he suggests, ‘polybians’, moving bewten difrerent forms ofemplyment and ways of life, much as ‘amphibians’, move between auatic and terretial environments. In these circumstances personeal menaing and politics a griven much more by ethnic identyity than by class positions. //

(17) Passim Such people are more disempowerd than ever they were. Forthe very many in these cicumstance the old ‘class politics’  are unperasive or, perhaps more accurately, ‘even less persuasive then ever’] and both het ways in which they construct their onindenteis and the politics which make sense tothem, ar given rather by a sense of community, defined in termsof religion, or languatge or nationhood. The argument is put with panache and lucidity by Perry Anderson, in a discusion foth social basis of ‘postmodernity’: ‘Late capitalism remained  a class society, but no class within it was quite the same as before. The immediate vector of postmoern cuture was certainly bto be found in the starum of newly affluenc employees and professionals created by the growth of the service and the speculative sectors fo th developed capitalist societies. Above this brittle yuppie layer lomed th massive structure of multinationl corporations hemselves – ast servomechnisms of produciton and power, whose operations criss-corss the globel  economiy, and teremine it representations.  …

(18) Passim: Below, as an older industrial orde is churned up, traditional class formation have weakened, while segmented identies and localised groups, typically based on thechnic or sexual differences, multiply. On a world scale … no stable classe structure, comparable to that of an earlier capitalism has yet crystallsed. Those above have the coherence of privilege, those below lack unity and solidarity’[Anderson, 1988] // What was presumed by earlier generations of sociologists to be the trajectory of social change in capitalism, industrial societies has clearly not come to be.” (Deze onzekerheid, en de daaruit voortvloeiende vervreemding, is op dit moment – het eerste decennium na 2010 – de belangrijkste rem voor de overgang naar de socialistische maatschappij)

———————

(19) Div., “Manifest – Krant van de Nieuwe Communistische Partij” nr. 1 19 januari, Sticht. HOC 2017 –  Zoltan Zigedy, “Karl Marx .. – De meest wereldse filosoof ”; “Marx clearly views the misery of the workers in relative terms, compared to the advancement of living standards in the higher echelons of society. If productivity increases, the standard of living of the working class can indeed also increase, but relatively less if it is compared with the achievements of the capitalist classes brought with it, but the rise in the standard of living was just common for all classes. Liberals and Social Democrats glorify this period as the golden age of capitalism “with a human face, ignoring for the sake of convenience the relative impoverishment of the labour-class, the increasing exploitation of the workers.” // However, for the greatest part-times over the past four decades, there has been both relative and absolute impoverishment of the working class, with workers’ living standards stagnating or declining. So we live in a period even more terrible and miserable than Marx predicted. // () Passim: The motive behind the relative impoverishment of the working class is the growth of what Marx calls the “reserve of the unemployed” [unemployment], a process by which the bargaining power of labour diminishes due to a readily available and desperate source of labour. the pressure on the standard of living of the working class has in our time, in the past decades, been greatly dampened by the mass detention of potential workers [with a strong overrepresentation of minorities]. The mass imprisonment of more than two million people [in the US, ed.]] Is causing a significant reduction in potential unemployment [‘the reserve army’] and additional pressure on the wages and conditions of employment. And at the same time it is a sign of the recognition by the brains of the explosive, even revolutionary potential of many young, rebellious people, without prospect of work, in the industrialized economy of the last period of the wintry century. Thus they have been kept out of the ‘reserve army’ by imprisonment. “

Feuerbach

(1) D. Rjazanov, “Marx und Engels nicht nur für Anfänger”, Rotbuch Verlag 1974; “Hoe meer de leerlingen van Hegel, in het licht en onder de aanleiding van hen leraar geschapen dialectische methode, de werkelijkheid bestudeerden, om des te meer stelde zich een gebruik van deze filosofie als beslissend uit: zij was een idealistische filosofie, c.q. voor har was de hoofdmotor, de schepster van het absolute idee, het bewustzijn, dat het zijn bepaald. / Dit zwakke punt van het Hegelsche system vereiste kritiek. Men zou kunnen zeggen, dat in feite dit absolute idee doch slechts een nieuwe uitgave van onze oude bekende was, de drie-enige god-vader, zoon en heilige geest, deze van alle lichamelijkheid gereinigde god, die filosofen als Voltaire voor zichzelf en vooral voor het volk geschapen hebben. / En precies onder dit gezichtspunt ging aan de filosofie en van zijn meest begaafde scholieren, Ludwig Feuerbach aan. Hij begreep de revolutionaire zijde van de filosofie van Hegel zeer goed en maakt ze zich te eigen, dan echter stelde hij de volgende vraag: kwam werkelijk dit absolute idee in de ontwikkeling van alle zijn bepalen? Feuerbach ontkende deze vraag. Hij keerde de fundamentele these van Hegel om en liet zien, dat in tegendeel het zijn het bewustzijn bepaald, dat er een tijd geweest was, waar het ‘zijn’ zonder bewustzijn bepaalde was, dat er een tijd geweest was, waar het ‘zijn’ zonder bewustzijn bestaan had – hij liet zien dat de gedachte, het idee zelf een product van datzelfde zijn was.

(2) Passim: De Hegeliaanse filosofie was vanuit zijn standpunt het laatste theologische systeem, want het verving god door een evenzo oorspronkelijk wezen, de absolute idee. Feuerbach liet zien, als onze voorstellingen van god, de verschillende religieuze systemen, daaronder ook het christendom, producten van de mens zelf zijn, dat aldus niet god de mensen, doch omgekeerd de mens zelf zich naar zijn beeld god schept. Menmoet slechts deze hele wereld van hersenweefsels, van bovenaardse dingen, van engelen, heksen, en soortgelijke verschijningen verstrooien, die allen dezelfde basis, een goddelijk wezen hebben en overigens bijt: de menselijke wereld. Of is de mens het fundamentele principe van de hele filosofie van Feuerbach. Als opperste wet voor de menselijke wereld geld niet een wet van god, doch het welzijn van de mens zelf. Om het in wetenschappelijke taal uit te drukken: Feuerbach heeft tegenover het oude theologische principe een nieuw principe gesteld, het antropologische of menselijke. / Wanneer jullie onze oude kritiek van de publicisten Tschernischewskij en Dobruoljubow leest, kameraden, zullen jullie zien, dat aan hen wereldbeschouwing precies dit antropologische principe ten gronde ligt, dat voor hem de mensen en zijn behoeften het uitgangspunt is. Om een werkelijke menselijke gemeenschapsleven op te bouwen, moet men zich niet slechts om de geest, doch ook om het lichaam, moet men zich om de bevrediging van alle behoeften van de mensen bekommeren. /

(3) Passim: Men moet voorwaarden schepen, onder elke de mens al zijn vaardigheden kan ontwikkelen. Tot deze conclusies kwamen zij met behulp van Feuerbach. An al dat makt zich ook Marx en Engels te eigen, zoals de gehele progressieve intelligentsia van hen tijd. Wanneer jullie de geschiedenis van het Russische maatschappelijke denken bestudeert, zullen jullie op deze interessante verschijning stoten. Het is voldoend, om de werken van Marx en Engels, die zij tot het jaar 1845 schreven, met de werken van Herzen, Belinskij, Doboroljubow en Tschernyschewskij te vergelijken, en Julie zullen meteen de gelijkheid van ideeën en visies opmerken, die des te groter is, hoe meer onze Russische auteurs diezelfde ontwikkeling van Hegel tot Feuerbach doorgemaakt hebben. En jullie weten, dat noch Tschernyschewskij noch Dobroljubow en noch minder Heren marxisten en communisten waren, hoewel zij socialisten waren. Zij bleven allen tot een bepaalde trap staan – op welke haar de studie van Marx gebracht had. / Pas Marx voerdeweliswaarvolledige nieuwe dingen in de filosofie van Feuerbach binnen, doordat hij de verstgaande conclusies uit haar trok.”

——————

(4) Jindrich Zeleny, “Die Wissenschaftlogik bei Marx und Das Kapital’, EVA 1962; “Feuerbach begreep de eenheid van bewustzijn en onderwerp, van denken en zijn oftewel contemplatief dualistische of kwam het hoogstens tot een onhistorische wederzijdse verbindingen tussen bewustzijn en onderwerp, tussen denken en zijn, en hen natuurlijk opgevatte eenheid. ‘De echte relatie van het denken tot het zin is slechts dit: het zijn is subject, het denken is predicaat. Het denken is uit het zijn voortgekomen, maar het zijn niet uit het denken.’/ Voor Marx is het denken een moment van het zijn, waarbij onder het zijn de Marxistische praktische opvatting van de werkelijkheid bedoeld word. Op grond van een dergelijk opgevat zijn onderscheid Marx bij de analyse van de maatschappelijke werkelijkheid, die hij voor zich heeft, verschillende vormen van de voorwerpelijkheid: 1. De voorwerpelijkheid, die oor mensen geschapen worden en door het samenwerken van vele individuen ontstaat en telkens naar de verschillende sociale voorwarden a) oftewel tegen de bezige individuen als vreemde macht in de vorm van een uiterlijke noodzakelijkheid optreed of b) niet dit karakter van een ontvreemdde voorwerpelijkheid heeft, een moment van bewuste zelfverwerkelijking van de mensen is;

(5) Passim: 2. De voorwerpelijkheid, wiens bestaan niet door de bezigheid van de mensen bemiddeld word, die dus steeds zonder toedoen van de mensen voorhanden is en telkens naar de historisch voorwaarden vroeger of later als materieel substraat in het menselijke arbeids en levensproces in betrokken of niet inbetrokken word; 3. De voowerpelijkheid van de menselijke subjectiviteit als moment van de gehele praktijk o.a. is dus voor Marx voldoende voor de uitdrukking van het denken en het zijn c.q. van het denken de verschillende vormeven van de voorwerpelijkheid reeds niet meer de door Feuerbach gebruikte betrekking ‘subject-predikaat’, Deze stelt eigenlijk een substantieel-attributieve structuur van dat vooruit, wat wij door de verhouding ‘subject-predikaat’ willen karakteriseren. Voor Marx heeft dus de betrekking ‘denken – praktisch opgevatte werkelijkheid’ een andere structuur, en daarom is voor hem de Feuerbachsche karakteristiek onaanneembaar. / De wetenschappelijke taak van het ‘’begrijpen van de praktijk’ word echter voor Marx niet daardoor vervuld, dat in de ‘Thesen über Feuerbach’ en in de ‘Deutsche Ideologie’ in de zin van een praktische materialistische algemene bepaling van een nieuwe, geenszins objectivistische, maar ook niet subjectivistische opvatting van de werkelijkheid uitgewerkt worden. Ook de betrekking van het algemeen en bijzonder, als alle traditionele protofilosofische vragen, worden in het praktische materialisme van Marx opnieuw opgevat. /

(6) Passim: Wanneer wij deze algemene bepalingen [subjectiviteit-objectiviteit, ‘wezen’ van de mens enz.] als boven-historische abstracties, als formele samenvattingsalgemeenheden opvaten, dat zouden wij ons er niet van bewust zijn, dat zij in hen abstractie over het begrip van de praktijk in hen telkens bepaalde concreet-historisch vorm niet voldoende zouden zijn, wanneer wij – naar Marx – de historische grond zouden verlaten en ons opnieuw in de ban van de ideologie bevinden. Op zich losgemaakt van de werkelijke geschiedenis, hebben deze abstracties überhaupt geen waarde. Wanneer zij echter als historische abstractie opgevat worden, hebben zij – wat Marx vooral in de polemiek tegen Stirner te bewijzen probeert – grote filosofische en methodologische betekenis. Zij zijn een moment van het werkelijke weten en zijn onmisbaar voor ‘het begrijpen van de praktijk’ en daarmee voor de werkelijke revolutionaire praktijk. / De economische analyses van Marx, met hen expliciet uitgedrukte of geïmpliceerde opvattingen van de verschillende soorten van het zijn, de betrekking van subjectiviteit en objectiviteit, spontaniteit en receptiviteit, autonome en heteronoom, natuurlijkheid en historiciteit enz. zijn m.i. protofilosofisch relevant niet als zuivere concretisering van boven-historische algemeenheden, doch as onvoorwaardelijke, de nieuwe protofilosofische conceptie karakteriserend en dragend moment. /

(7) Passim: Feuerbach’s antropologische posthegeliaanse nieuwe aanvang ziet in de ontwikkeling van Kant tot Hegel slechts een rationalisatie van de theologie, en darmee een zeker toenadering van het absolute aan de mensen en dus een overgangstrap tussen het gewone theïsme als grove vorm van de vervorming van het menselijke wezen en de antropologische filosofie als herwinning van de menselijke soort. In deze zin heeft de Duitse speculatieve filosofie grote historische betekenis. Marx daarentegen onthult enerzijds vanuit het standpunt van het praktische materialisme uit het schijnbare radicalisme van Feuerbach en Stirner en laat zien, waarin beiden in de ban van de traditie verblijven. Anderzijds benadrukt de door Feuerbach verwaarloosde betekenis van de Duitse transcendente filosofie bij de voorbereiding van een tot het ‘begrijpen van de praktijk vaardige wetenschap.

——————————–

(8) G. Plechanow, “Selected Philosophical Works 3 – From idealism to materialism” , Progress 1976; “As in morals, so also in politic, as well as in the social field, Feuerbach quite consciously linked his radicalism with his materialism. He wrote: ‘I do not understand how the idealist or the spiritualist, at least one who is consistent, can make external politick freedom the aim of his practical activity. Spiritual freedom is enough for the spiritualist … from the spiritualist point of view, political freedom is  materialism in the field of politics… for the spiritualist, freedom in thought is sufficient’ [Dem spirtualisten genügt die gedachte freiheit]. / In his Letter on Dogmatism and Criticism, Schelling accepted as proved the proposition that the concept of freedom is incompatible with Spinozism, that is to say, in effect, with materialism. The further course of development of philosophical thought in Germany demonstrated the utter groundlessness of his position, which, incidentally, Schelling assimilated quite ‘dogmatically’. / If the idealist Fichte in his sympathy with the Great French Revolution and went as far as to justify extreme revolutionary actions, German idealism in its development moved gradually but [in his later style] it completely had the concept of freedom under its night-cap. It was only in Feuerbach’s materialist philosophy that the freedom-loving aspirations of the noble Fichte were revived and further developed, on an incomparable more reliable theoretical basis. /

(9) Passim: Feuerbach did not want to be a philosopher in the sense in which this word had always been understood in Germany. Hence his remark: ‘Meine Philosophie – Keine Philosophie.’ philosophy must not move away from life. On the contrary, it must approach closer to life. This is very essential even for the theory. / The question whether objective truth can be attributed to human thinking is not a question of theory but is a practical question. Man must prove the truth, i.e. the reality and power, the this-worldliness of his thinking in practice.’ We find the same in the writings of Feuerbach, who said that the  cardinal defect of idealism was that ‘it examined the problem of objectivity or subjectivity, the reality or the unreality of the world, exclusively form the point of view of theory whereas the world became a subject of debate only because first of all it became a subject of desire.’ True, Feuerbach wrote this some twenty years after Marx had penned he above lines. But chronology hardly counts for anything in his case, since the idea of the destructive influence on philosophical theory of its rupture with practical activity corresponding fully with the spirit of Feurbachian philosophy. Not without reason did he write that philosophy in comparison with practice is but a ‘necessary evil’ [en notwendiges Uebel]. / Marx was wrong when he reproached Feuerbach for not comprehending ‘practical-critical’ activity’. Feuerbach did understand it. But Marx was right in saying that Feuerbach’s concept of the ‘essence of man’, which he used in his explanation of the ‘essence of religion’, suffered from abstractness.

(10) Passim: This was inevitable. Feuerbach could have eliminated this defect in his teaching only by attaining the materialist explanation of history. But that he did not manage to reach, although he did feel vague but fairly strong theoretical need for it. / In his Nachgelassene Aphorismen there is a passage which has been a source of error to many historians. Here it is: ‘To me materialism is the foundation of the edifice of the human essence and knowledge; but for me it is not what it is for the physiologists, the naturel scientists in the narrower sense, for example, Moleschott. For them it is not the foundation of the edifice, but the edifice itself. But going forwards, I disagree with them.’/ In referring to this passage, it is frequently said: ‘the you are, you can see for yourself that Feuerbach admits to being only half a materialist.’ however, those who say they forget to ask themselves precisely what materialism is meant here it will do no harm to clear this up. / In his theogony, Feuerbach denounces those who want’ to draw from one and the same source both natural laws and human laws’. Of course, indirectly – inasmuch as man himself is a part of nature – human laws are also rooted in nature. But it does not follow from this that [to use a picturesque phrase of Feuerbach] the Ten Commandments are written by the same hand that send the peals of thunder. In the final analysis, paper is a product of the vegetable word. However,  it would be highly ridiculous for anyone to claim that nature was a paper manufacturer. /

(11) Passim: It was precisely with those materialists who did not see anything ridiculous in this that Feuerbach found it impossible to go forward. It was quite clear to Feuerbach that to regard nature as a manufacturer of paper was the surest way to commit numerous gross errors both in economic theory and in economic practice [politics]. To accept this proposition would be equal to reducing sociology to natural science. Later Marx described short-sighted materialists of this type as natural-scientific materialism. Feuerbach was not satisfied with a materialism that was incapable of distinguishing between man as the object of biology and the man of social science. It is obvious from this, however, to that he only partly is a materialist; on the contrary, it is perfectly plan that he felt the need for a consistent materialist world-outlook. For in fact, natural-scientific materialism is inconsistent. When those who uphold this view discuss the phenomena of social life, they show themselves to be idealists. It would be hard to find more persistent adherents of the idealist interpretation of history than these materialists. None the less, Feuerbach did not succeed in correcting the defects of the ‘physiologist’ materialism by working out a materialist conception of history. He, how felt so strongly the limitations of Moleschot’s  materialist view, nevertheless made great and quite impermissible concessions to Moleschott from the standpoint of correct theory.  Passim: It is quite obvious that in making these concessions, he himself voiced idealist views on social life. The materialist explanation of history must be acknowledged as one of the most important theoretical services rendered by Marx and Engels. But we already know that for some time Marx and Engels themselves were followers of Feuerbach. Moreover, until the end of their days they remained also followers as regard to the genial philosophical views of the relation of subject to object. / The dialectical view of phenomena presupposes the conviction that they conform to law, i.e., are necessary. Historical idealism does not concur with this conviction, since it sees the conscious [free] activity of man is the mainspring of historical progress. Feuerbach, who had not reached a complete understanding of historical materialism, could not work out either a dialectical view of social life. Dialectics again came to its own only with Marx and Engels , who first placed it on a materialist foundation. / We are entitled to say that Feuerbach’s starting point in his theory of cognition – not ego, but ego and tu – was also the starting point of some [in their own way interesting] trend of German social thought. On the basis of the utopian application of this doctrine to questions of the social system there arose, in the person of Karl Grün and other, ‘German’ or ‘True’ socialism, the individualist rejection of the doctrine in the domain of morals – i.e., once again ego, not tu and ego – led to the appearance of an i.e., once again ego, not tu and ego – led to the appearance of an original German anarchism, as represented by Max Stirner [pseudonym of Kaspar Schmidt] who in 1845 published a work fairly well known at one time, entitled: Der Einzige und sein eigentum ./

(12) Passim: However, it should not be thought that Feuerbach’s influence was confined to the extreme trends of social thinking. It extended partly even to naturel science. Moleschott, sincerely though one-sidedly attracted by Feuerbach, was a prominent naturalist. Feuerbach’s influence was at its strongest, as could be expected in philosophy. But here his influence was more negative than positive. True, that was not his fault. If Marx and Engels always remained, generally speaking, of the same mind as Feuerbach on questions of philosophy, strictly social called, the majority of those Germans who were interested in philosophy did not find it possible to accept his philosophical views. They were frightened both of Feuerbach’s materialism and his socialism which was closely associated with his philosophical views. The reaction which followed the failure of the revolutionary movement of 1848-49 gradually brought German philosophy back in the fold of idealism. And it is self-evident that the Imperialist Germany of modern times could not recognize Feuerbach as its ideologist. It requires philosophers of quite another brand …”

Economie, India

(1) Conferentie IISG, “A globalhistory of Primitiveaccumullation”, 9-5-2019 – AmiyaKumarBagchi, “Reflections on PrimitiveAccumulation”; “Tussen 2002 en 2008 zijn c. 60 miljoen mensen displaced in India, t.w.v. privaatkapitalistische toe-eigening.

WOII, Capitulatie Japan

(1) Richard Story, “A history of modern Japan”, Penguin 1965; “A majority in the government – Prmier Suzuki’s own view was unclear until the very end – realized by mid-July that perhaps the only thing that could be avavedtfrom the wereckage was the imperial Throne. The monarchy must be preserved at all costs. THis was their one irreducible demand. A Japan without an emperor was inconceibavele. But if the Allies had to undertake an invasion, followed by a bloody campaing in Japan itself, then surely they would insist on overthrowing the imperial hose. Furthermore, it was feared that among the people at large revolutionary sentiment might spread, once foreign troops began to fight teir way into Japan. In the last resort the rulers of Japan feared revolution much more than defeat. Atth risk of thier lives they were ready to sue for peace if only the formula of unconditional surrnder’ could be modfied by ay an Allied pledge not to tamper with the ancent institution of the Japanese monarchy. Some of them had come to the conclusion that the right-wing fanatics, who insisted on a fight to th finish, were the agents – unconsciousor otherwise, it hardly matterd – of revoutionayr Communism.” (De auteur heeft er kennelijk geen erg ins, dat het verolg op de invoering van het moderne kapitalisme – op termijn, altid de uitnodiging van de revolutioaire optie betekent.)

Doodscultuur, Christenen

(1) Lezing NKV inzake vroegchristelijke begrafeniscultuur, voorjaar 2019 Amsterdam;  * In de 3^e eeuw maakten somberheid en treuren plaats voor speelsheid en kinderen en een terugkijken op het leven (dit bij de heidenen). Bij de christelijke sarcofagen kijkt men daarentegen uit over het hemelse leven. * De goede herder die teruggat om het verloren schap te vinden is ouder dan het christendom. * Vanaf ca. 300 beelden tafelerelen op sarcofagen bij voorkeur beelden uit, uit het oude testament, waarbij diegenen die met de dood bedreigd werden door god gered werden. * De Bijbelkanon ontstond op het einde van de 4^e eeuw, darvoor waren er allerlei verhalen die later apocrief werden. Daarom zijn er vaak onbekende Bijbeltaferelen van sarcofagen uit de 4^e eeuw.

——————-

(2) Victor Saxer, “Morts, Martyrs, Reliques en Afrique chrétienne aux premiers siécles – Les témoignages de Tertullina, cyprinen  et Augustin á la lumiére de l’archéologie africaine”,’Ditions Beauchesne 1980; “As regards the cult of the dead, the evolution is doubtless only apparent. This appearance is due to the greater quantity of documents. Of real evolution, I do not believe that there was any, except on point which is of importance, apart from the custom of funeral banquets. Augustine speaks about it mainly in connection with the cult of the martyrs, but is sure that their origin is to be sought in the cult of the dead. However, this custom, to which the Christians of the primitive period, is admitted for those of the IV century. This is a tolerance granted around 313 to the ‘carnal’ character of the many converts from paganism. Unsuccessful in extracting him from either one or the other cult, the pastors sought to transform these banquets into fraternal feasts: an example of the pastoral ‘condescension’ of the heads of the Church to the place of religion popular. I will come back to this problem shortly. / The same impression results from the texts concerning the funeral monuments: the custom has certainly always existed; the fact remains that the multitude of Augustian allusions to prestigious funerary constructions must be the sign of the massive entry into the Church of the members of the ruling and well-to-do class: having become Christians, they transported their pagan habits, far removed from the evangelical simplicity of the primitive period. If there was triumphalism, it was that of a class, not that of the church Characteristic of this development could be the appearance, in the Christian vocabulary in the 4th century, from the word memoria to designate these funerary monuments. Here again, Augustine’s reaction, if it was after all tolerant, was always to recall the primacy of spiritual and internal values ​​over the deployment of the funeral fuzz and pomp. /

(3) Passim: It is especially in the cult of the matyrs that progress is the notable pulses which fact allows it to be accounted for. The celebration of the anniversary and the reading of the Acts and Passion of the locuax martyrs seem to date back to the early days. others belong to later. I reserve in the following paragraph all the religious manifestations which are of a liturgical order. Two of them retain attention: the biblical readings and chants on the one hand, the place of the martyrs in the diptychs on the other. …

(4) Passim: This seems to be the proper evolution of each of these forms of funeral worship. If we now look at them in their reciprocal relationship, it appears that they separated from each other in a process that is both logical and chronological. / The cult of the dead is the original matrix from which the two aturtres emerged, because the Christian funeral cult itself arose, in a certain way, from traditions prior to Christianity, piences and Jews: the banquets and monuments show it. funeral. These trations, it is true, were christinized by the contribution of properly Christian elements: celebration of the anniversary of death in place of that of birth, offering of the Eucharistic sacrifice, as we already see in Tertullian. The cult of the martyrs was differentiated from that of the dead by successive and progressive stages in the organization of the anniversary. At the time of Tertulien goes back the reading of the Acts and Passions of martyrs; before Cyprinen, the use of the Eucharistic celebration under the presidency of the bishop. But it seems only in Augustine’s time, as evidenced by the Council of Hippo in 392, that the repertoire of hagiographic and biblical readings, as well as psalmic songs and this anniversary celebration. Finally, it is under the action of Augustine that the banuets in honor of the martyrs were, entirely and everywhere suppressed, at least reduced in their frequencies and rid of their excess / the cult of relics was detached. from that of the martyrs, as the cult of the martyrs has separated from that of the dead. here the detachment is not only conceptual and ritual. It was first real, insofar as more or less large and numerous plots were detached from the remains of the martrys and these were in turn sudivized. We know how quickly the movement, once started, spread to Africa. ”

(5) Passim: The Sanctuary of Saint Salsa invites us to take a closer look at the Tipasian necropolises and, among them, those which extend to the west of the city. They have been the object of explorations, even only partial; they also show both the same and other lines of evolution than the eastern necropolis. / The destination of the large circular mausoleum, for which I must refer to Dom Henri Leclerq, has not been clearly established: martyrium? Memoria familial? As for the base known as Alexander, it divides the pre-existing zone into three: the basilica in the middle, two enclosures on either side to the due and to the north. The northern enclosure has two hypogeums dug into the rock; the southern one has two masonry vaults. This difference is due to the slope of the land. Everywhere, including in the church, there are funeral mensae. The basilica, intended for the justi priores initially deposited in the contiguous hypogeum, is the work of the bishop Alexandria If these iusti priores are being the predecessors of Alexandria and since they have ten, it is probable that the hypogeum was started around 300 and the basilique built around 400. What could confirm the paleography of registrations? But these are apparently the only dating evidence. / There remains the Matarés excavation field, explored by Mounir Bouchenaki. Apart from the exemplary character of the excavation and its publication, the Bouchenaki work deserves above all to retain us here because of its results from the typological and religious point of view. This seems to be the proper evolution of each of these forms of funeral worship. If we now look at them in their reciprocal relationship, it appears that they separated from each other in a process that is both logical and chronological. / The cult of the dead is the original matrix from which the two matures emerged, because the Christian funeral cult itself arose, in a certain way, from traditions prior to Christianity, heathens and Jews: the banquets and monuments show it. Funeral.

(6) Passim: These traditions, it is true, were Christianized by the contribution of properly Christian elements: celebration of the anniversary of death in place of that of birth, offering of the Eucharistic sacrifice, as we already see in Tertullian. The cult of the martyrs was differentiated from that of the dead by successive and progressive stages in the organization of the anniversary. At the time of Tertullian goes back the reading of the Acts and Passions of martyrs; before Cyrene, the use of the Eucharistic celebration under the presidency of the bishop. But it seems only in Augustine’s time, as evidenced by the Council of Hippo in 392, that the repertoire of hagiographic and biblical readings, as well as psalmist songs and this anniversary celebration. Finally, it is under the action of Augustine that the banquets in honour of the martyrs were, entirely and everywhere suppressed, at least reduced in their frequencies and rid of their excess / the cult of relics was detached. From that of the martyrs, as the cult of the martyrs has separated from that of the dead. Here the detachment is not only conceptual and ritual. It was first real, insofar as more or less large and numerous plots were detached from the remains of the martyrs and these were in turn subdivided. We know how quickly the movement, once started, spread to Africa. The Sanctuary of Saint Salsa invites us to take a closer look at the Tipasian necropolises and, among them, those which extend to the west of the city. They have been the object of explorations, even only partial; they also show both the same and other lines of evolution than the eastern necropolis.

(7) Passim: The particular interest of these funeral tables is in their hydraulic installations, found in a state of perfect conservation, at least very sufficient for a suitable study. Not only is there a well. – there is an aussie in the southern enclosure of the basiliqye of Alexander – for the water reserve, but this one is ingeniously brought on the table itself: it is drawn by buckets and poured into a basin raised; from the basin, a terracotta pipe leads it to a channel which runs along the high edge of the mensa: from there, it flows into the hollow of the table, from where it is drained into the earth. It is not a question of driving the amamentat in the bomb. It is obvious that the water should be brought together with the funeral banquet. But we don’t know how it actually was. / uat at the banuet itself, is is vividly attested to Matarés by a mosaic inscription of area 1. Mounir boucenaki therefore the drawing and several photographs. The complete inscription develops on three lines. In the first place, Henri-Irénée Marrou had noticed rightly that the Christianity was followed by an O and should read Christo, so well that the text is as follows: in Xpisto Deo / pax and concoria sit / conuiuio nostro. wording has nothing that conforms to Christian thought.

(8) Passim: Moreover, this affirmation of the divinity of Christ should perhaps be given more importance than it seems at first glance. I would see in it a profession of the Nicene ford, so hard put to the test by the Triphat Arianism of the middle of the century before the unity was made again from her at Constantinopple [381]. By the way: the profession of Christological title seems to me better to agree with the theme of the concordia which is also affirmed by the inscription in the second half of the century. This is in line with the conclusions that Mounir Bouchnaki drew from the form of the inscription and the sylte of the decoration. / But it is above all the end of the inspiration which must receive our attention here, since it affirms the use of the funeral banquet among Chaholic Christians and calls upon it the protection of the Crrist. It is in function of this double datum, dogmatic and cultural, that I would gladly interpret the fish firugged on a mosaic: not only this iconography is suitable for the mystical exegesis of fish – Chrit and Christians, current in Africa from Tertulline to Augustine, but fish and seafood, which must have been an ordinary part of the diet of the Tipasians, could also be seen at funeral banquets, without forgetting that fish seemed to have been one of the essential dishes of the sacred meals of early Christianity. / The word conuiuim, as Mounir Bouchnaki noticed there, is hardly encountered in the inscription, even in Christian literature, surprisingly present in the Christian monuments of this country. First, although rarely, representations of crockery and food remain in a funeral context. but above all, there are many epigraphic mentions of mensae. In some cases, it is true, the inscription, mutilated or abridged, leaves two possible readings: mensa our memoria. Some texts, however, deserve careful consideration. /

(9) Passim: I retained to begin an insciption that one has sometimes presented as Christian but that is pagan, key of Aelia Secundule, dated 299. There is question of the mourning that her children made for her, of the burial which they have for her. given, from a mense they deposited there, of the eulogy which they preached there and after which they returned home late in the evening. This is the classic ritual of the prentalis. It is so little tainted with idolatry, that the converts of paganism should not have had difficulty in continuing the practice after the peace of Constantine. The instalations and the insciption of Tipasa show that they actually observed it. one might think that this was also the case elsewhere. / Another undated inscription proves, in feftt, the dissemination of the mensa at the tomb: Secundus fecit mensam super fossam novellem. this disposition has an intention, that of destining for the ort lying in a vforsse the offerings placed on the table. But do they actually reach him? / At tipasa, there is no communication between the mensa and the underlying bomb. No libation tube has been reported from the distant graves of the mensae. Was the liquid then poured on the floor? To the one who poured out the mensa, was the sound allowed to reach the dead by infiltation? Was the offeror content with a symbolic offering by placing food and drink on the mensa and consuming them himself after the death?

(10) Passim: We will remember, to answer himself afterwards for the dead? We will remember, in order to answer these questions, the testimony of Augustine. Did his mother say that she herself first tasted the offering instead of a symbolic offering by depositing food and drink on the mensa and consuming them himself afterwards for the deceased? We will remember, to answer these questions, the testimony of Augustine. He said of his mother that she first tasted the offerings and distributed them afterwards to the dead. How did she do it, if not adapting her gesture to the existing funeral installations, pouring the liquid on the grave or on the ground? When there was no libation tube, the versnat in the slide, when the tube existed? / Henri-Irénée Marrou once underlined a device which allowed the delivery of offerings to the dead. In the lid of a Timgad sarcophagus, an opening was made, and a colander fixed in the opening, just above the mouth of the skeleton which was still in the vat. Liquids and even solids could reach the dead person directly. Like the sarcophagus belonging to the Donatist quarter, Marrou saw in this device the survival of a pagan use among the Donatists. Since then, having found the same installation on a Catholic mensa in Tébessa, Paul-Albert Juillet concluded that the use existed in the two Christian communities, the Catholic and the Donatist. I myself have pointed out, in connection with a comatee given by Augustine to the parable of the rich man, that the Bishop of Hoppone assumed such an installation in the graves of his own Church. Shining example of the mutual support that monuments and documents can lend each other for the correct understanding in concrete of funeral customs. ”

—————————-

(11) Victor Saxer, “Morts, Martyrs, Reliques en Afrique chrétienne aux premiers siécles – Les témoignages de Tertullina, cyprinen  et Augustin á la lumiére de l’archéologie africaine”,’Ditions Beauchesne 1980; “At the end of my investigation of funeral banquets in literary texts, of the three questions I had asked, the first had received an immediate answer, the others still await an answer: how the practice of the banquet was it concretely coexisted with the liturgy of the martyrs? How long have they survived in Africa? From the cult of the martyrs, these questions can and should be extended to the cult of the dead because of our archaeological documentation. / Little is known about until when the practice of banquets lasted in Africa, the literary texts are silent. On the other hand, the surviving archaeological monuments allow an answer: they dare to remain in use, and that according to the traditional rite, as long as there have been Christian communities to accomplish them. The necrople of Matarés in Tipasas seems to have been put out of use from the 5th century, perhaps at the time of the vandaglous invasion that the Tipasines fled, as in siat, crossing the sea. atures localities the Christian presence being still attested under the Arab occupation, it is not forbidden to think of the survival of funeral uses in the VIII-IX century. / To the question of the mode of co-existence of the banquets with the Eucharistic liturgy, archeology provides an element of response as to the place, the texts to the time. The place of the banquet celebrations undoubtedly varied according to local possibilities.

(12) Passim: At the end of my investigation of funeral banquets in literary texts, of the three questions I had asked, the first had received an immediate answer, the others still await an answer: how the practice of the banquet was it concretely coexisted with the liturgy of the martyrs? How long have they survived in Africa? From the cult of the martyrs, these questions can and should be extended to the cult of the dead because of our archaeological documentation. / Little know until when the practice of banquets lasted in Africa, the literary texts are silent. On the other hand, the surviving archaeological monuments allow an answer: they dare to remain in use, and that according to the traditional rite, as long as there have been Christian communities to accomplish them. The necrople of Matarés in Tipasas seems to have been put out of use from the 5th century, perhaps at the time of the vandaglous invasion that the Tipasines fled, as in siat, crossing the sea. atures localities the Christian presence being still attested under the Arab occupation, it is not forbidden to think of the survival of funeral uses in the VIII-IX century. / To the question of the mode of co-existence of the banquets with the Eucharistic liturgy, archeology provides an element of response as to the place, the texts to the time. The place of the banquet celebrations undoubtedly varied according to local possibilities.