Arianisme

(1) Charles Freman, “The closing of the western mind – The riseof faith and the the fall of reason”, Pimlico 2002; “Few areas of church history have been so completey rewritten in the past twenty ears afther the ‘Arian conctroversy’. Traditioanlly church historians have sugesthtat an ‘orthdox understanding, whih accepted JESUS THE Son as divine and fully part of the Godhead, was alredy in place by the 320s and that Arius challengd this ‘orthodoxy’ with his claim that jesus had been created as ‘Son’, thus distinct from a pre-existing God and subordinate ot hi as Father. This tradtion reled heavily on the main contemporary source for Arianims the polemical anti-Arian writings of Athanasius, bishop of Alexandira from 328 to 373. In these arius and all those who filed to accept he ‘orthodox’ position wer groued together and excoriatd. Later historians drew heavily on Athanasisu.H.M. Gewatkin, for instance, wrting in 1882, condemned the Arinas it this trenchat judgment based on Athanasius’ word: ‘On the one side their doctrine was a mass of presumptuous therising, supported by alternate scraps of obsolete traditionalism and uncritical textmomgeing, on the other it was a lifeless systm of inspiritual pride and hard unlovingness. // Recently hoewerever historian have begun to decode ARianim.They have found that them omevnet Athanasius dubbed ‘Arian’ was much borader and complex than Athanasius had suggested and had a great delaof scripturaland theological backing.

(2) Passim: to see the strength of th Arian position and why Arianism proved so difficult to eradicate from the Crhistian tradition, we might begin with some except from the Gospels Many passages suggestthat Jesus himself saw God as somehow distinct from himself. Take for instance, Mark 10:18 where Jesus says ‘Why do you call me good? No one is good but God alone?. Again in his agony at Gethsemene [Matthew 26: 39] Jesus calls on God. ‘My father’, he said, ‘if it is possible, let this cup pass me by. Nevertheless, let it be as you not I, would have it.’ IN John 17:3 Jesus prayed ‘And eternal life is this: to know you, the only True God and Jesus Christ whom you have sent’ [that is, knowledge of God is distinguished by the ‘and’ from knowledge of Jesus Christ]. Similar passages are to be found in Paul’s epistles The last verseof the Epistle to the Romans ereads: ‘.. it is all part of the way the eternal God want thing to be He alone [sic] is wisdom; give glover therefor to him though [sic] Jesus Christ for ever and ever.’ // The author of Hebrews [5:8] ,  writing some time before AD 70, states, ‘Although he was the So he learned to obey through suffering; but having been made perfect [i.e. the implication begintg that at some stage he was less then perfet], he became for all who obey he the sourceof eternal salvation and was acclaimed by God with the title of the High priestof Melchizedek’// Ther rhe is the verse from Proverbds [8:22] in whch wisdom, often identificed by Christian exegeges with Chrit, proclaims that ‘yahweh creted me when his puropose first unfolded, before theoldestof his wrrks’, in other words, Chris if identified with Wisdom, was a distinct creation .

(3) Pasim: Drwin on such passages and ignoring thoe that wer not so favourable to their interpretations, the Arians urged that Jesus was in some way distinct from and subordinatote to God his Father, and  perhaps essentially different n nature Arian writings repeatedly retun toth sriputres, in particular the Synoptic Gospels, for support / In this the Arians drew on earlier Christian tratdition. Many of th earlier Chruch Fathers including Justin MArtry, clement and Origen – the last tow Alexandrians themselves – treted Jesus the Son as somhowderivative rom the Father. Origen, perhaps the greattestof the early biblical scholars used manyof the texts cited above to make his oint that th Son derives from the Father as the will derives from the mind. When Arius claimed to Alezader that he was following ‘our faith from our forfathers, which we have leartn from you’. These wer the formidable theologians whose work he could draw on. As Richard Hanson has written: ‘Indeed, until Athanasius began writing every single theologian, eat and west, had postulaeted some form of Subordinationsm … it could abutth eyer 300 have been described as fixed part of catholic [the rod begin used here in eh sense of universal theology.’ // The Arians also learned fro thse Platoneist who had trid to link the eternal world of the Platonic Foroms with the actua world of creation. As we hae seen, the Platonists provided analoies that could be used to describe a supreme unchanging God, Plato’s highest from, and a subordnatie entity, Logos, the eternprincipleof reaon ro Word that provided a link withth lower created world. The was all patf the much weider debate withing paganism ofer the distinction between the divne power of a supreme deity and the manifestiaonsof that ower Jesus could be equtd with logos, als John had one in th faousopening versesof his Gospel as early as the end of the firs centruey. The vital oint, Arius seemd to be arguing, was tht the logis required a separate actof creation by god, god hiself bein individise and self-sufificinet, and hence if Jesus wa s logis he was subordinate tohthe Father, although, of course, high in the Platonic hierarchy compard to the pass of humanity bewor.

(4) Pasim: Arius appears to have bevlievd thatin fact the logs was creatd at the beining of time with the supreme and distinct role of mediator of his Father’s glory, a viw that, if chirst was equatd with Wisdom, received backing from the verseof Proverbs. In fact, it was this verse which bacme the centrepieceof th Arian arugument an the most difficult for its oppnets to refucte. What clinched the maer for many Arinas was the fusfering of Christ so vividly portrayed int eh Gospels the key verse here was the agonized cy of jesus recorded by Mark [15:34]. ‘My God, why has thou forsaken me/> Surely God the fAther as a supreme unnoving force above all things [note here agina he influenceof Platonism], was unable to sufer or ‘feel’anything the fact that Christ coud and did suffer and called on God to rescue hm fromhis suffering, was ‘proof’that he was a lesser divinity. / So when Arius challenged Alexander he elieved he was representing a theolgicial position that could be cogently justified, with philosophy and tradition backing the scriptures. Jesus was divine [that ws the only possible interpretation of John’s famour prologye, ‘The Word made felsh’- although some still argued that Jesus was merel human and had been ‘adopted’ by God], but he was a distinct creationof God the Father, who became in fact  ‘\ the father’ thorugh the actof creation. There was no reason why God, as all-pwerful, could not creat a subordinate being, a ‘son’ or, to act out his purposes in the material world, but Jesus exact status, in particular in his role as logos, he ‘Word’ of John, and the ways in which he was similar to unwise to speak of a single coherent Arianism]. It was particularly difficult for those brought up on Platonism to accept a Platonic Form that had appeared as a human being / (() Passim: The was the controversy facing Constantine, threatening his dreams of political stability. He could not believe that such ‘diee and trivial’ speculations could cause so much unrest. As he complained in a lteter to Arius and Alexander: ‘eh causeof your difference has not been any of th leadership doctrines or recetsof the divine Law, nor has any new heresy respecting the worship of God arisen among you you are in truth of one and the same judgement: you may therefore well join in communion and fellowship … the Divine comandmentin all its part enjoins on us al th dutry of maintinng a piritof concord. ‘ // Je went on to stresdss hw much the squabbling Christians could learn from pagan philosophers about how to conduct their disputes.By this time, however, the controversy had spredad as other bishops had asociatd ehmselves with one side or the other Constantine had to act if he was to achive any stable support from the Christina , and so he tok the initiative in calling a councilof bishops at which he could enforce an agreed definitionof Christina doctrine to be backed by the sstate So was initiated the process by which church doctrine was decide in councils of bishops called under the ausspicesof th emperor; all church councils up to the eigth century conformd to thismodel.”

Science Fiction, oorsprong

(1) Dietmar Dath, “Niegeschicte – Science fiction als kunst- und Denkmaschine”, Matthes & Seitz 2020; “De Engelse romantiek uit welke Mary Shelley in de wereldliteratuur trad, had haar diepste wortels in vergelijkbaar bewogen sociale en politieke feiten, namelijk de ambivalente resultaten van de’Glorious Reovlution’ van 1699. In de situatie, in welke de feodale aristocratie niet meer onaangevochten kon heersen, het burgerdom daarentegen nog te zwak was, om deze klasse collectief uit de haar aangestamde rechten te verjagen, zich anderzijds geen koningshap [opnieuw] liet maken, dat de beide kalen in evenwicht zou kunnen oden [wat na de grote Elizabeth “überhaupt niemand op het eiland meer gelukt, noch Cromwell noch Charles II, wiens halfhartige restauratie de Status quo ante, die niet ver verwijder was, weer opnieuw in te richten wist], was het diepste denken over de vertwijfelde verduistering van iedere reflexie over verleden, heden en toekomst slechts een ademtocht verwijderd. / Nog erger stond het zoal bekend met de voorwarden van de Duitse romantiek in wiens artistieke samenhangen Ludwig Tieck en E.T.A. Hoffman hen eigen varianten van proto- fantasy, proto- horror en proto-SF uit konden denken: misselijk gemakt door het Duitse kleinstatendom, zonder kans over het verlichtte evenwichtsabsolutisme [dat zich Goethe toch nog tijdelijk van Napoleon hoopt], ontzet door de politiek krachteloze n onrijpe bourgeoisie en de verroette adel ontstond een aan de Duitsers voortaan taaleigen hybride wezen uit enerzijds het terugkijken op de gelovige riddertijd, zoals ze bij Novalis in de in 1850 [postuum om de titel Die Christenheid oder europa – Ein Fragment [1799] verschenen tekst vindt, anderzijds een vooruitzicht op de moderne tijd, gecodeerd in visioenen als de mechanische mens [ridderuitrustingen zouden de oude ziel dus] in Hoffmann Die Automate [1819].

(2) Passim: Deze onopgeloste tijdsstemming hield in Duitsland, het Midden-Europees zorgtaalgebied, zelfs aan tot de tijd, dat de SF haar naam vond in het tijdperk kort na de eerste wereldoorlog. Het Avondland had in deze ‘oorlog, die alle oorlogen zou moeten beëindigen’, zijn aanspraak, om de vooruitgang niet slechts de productei en verding goeden, doch ook de ‘zedelijke basis’ [Hegel] tot aan Kants Eeuwige vrede’ te voeren in de miljoenmoord gelijk mede vernietigd. Een nieuwe ordening echter, die destijds het door velen verwachte socialisme was, kon zich in Kern-Europa zo min doorzetten als een solide nieuwtijdse burgerlijke wereld in de romantische Oorsprong. Rond de Duitsers eindelijk een republiek hadden, zat het voortduren van de Duitse ellende o.a. zo ut, dat enerzijds nog altijd om feodale resten streed, dus bijvoorbeeld de vorsten eindelijk te onteigenen of dat men de straffen op de godslastering zou moeten afschaffen [Met Tucholsky: een ‘middeleeuwse dictatuurparagraaf’], anderzijds echter in de grote steden een partij namen KPD, die reeds voor een post-burgerlijke maatschappij stond, tot zij twintig procent van de stemme in de grote steden verkreeg. Het socialisme, waarvan de partij sprak, werd in de zelfde tijd in Rusland georganiseerd, was dus geen utopisch of romantisch project, doch telkens nar het standpunt van een reële hoop of bedreiging. / De tweespalt tussen gisteren en morgen, die in Duitsland sinds de romantiek bestond, had zich door de wereldoorlog verbreed en verdiept; daarom klonk de literaire kunst, die deze tweespalt te vormen zocht, in de Weimar republiek enerzijds taalkundig in vele dingen, nog in de tijd van Hoffmann en Tieck anderzijds technisch, kouder.

(3) Passim: De mees succesrijke auteur in alle fantastisch toonvallen, die de late Duitse keizertijd en het eerste burgerijk Duitsland kenden, heette Hans Heinz Ewers. Dat was een futuristisch mysticus en reactionaire visionair; hij deed, als stond hij boven die strijd, die hij meet zijn tussenroep tegelijkertijd te verscherpen nastreefde, of hij nu van vooruitgang als een ‘slavenwoord’ praat, dat hij ‘bij elkaar gelogen’ noemde, ‘de wetenschap’ het grootste succes dat hij in zijn totaalwerk optrad, juist uit hen teruggreep op het oude bijgeloof liet halen – ik spreek van de sekueel-esoterische triller Alruane. Die Geschichte eine lebenden Wesens [1911], waarin Ewers uit de Faust mythe een nieuw bij elkaar gezochte Frankensteinmotieven een mengsel brouwde, wiens recept de meest bekende occultist van de twintigste eeuw, Aleister Crowley, ter zelfde tijd als motto van zijn vanaf 1909 verschenen tekstreeks The Equinos en over zijn ‘Thelema-tempel’ van het moderne irrationalisme oprichtte: ‘Onze methode is wetenschap, ons doel is religie.’ Wie zo iets zegt, als Engelsman of Duitser, laat- of nieuwromanticus, wil een geschiedenis trotseren, die tussen religieus verleden en wetenschappelijke toekomst een beslissing vereist, hoewel zij zelf als natuurlijk, door niemand geplande gebeuren juist geen herkenbare ‘methode  noch een wetenschappelijke noch een religieuze [ en zelfs geen artistieke], volgt. Als met het opkomen van het imperialisme bij de massa’s, mar ook bij de technische intelligentsia [en pas bij de mooipraters, ‘de vooruitgang in het bewustzijn van de vrijheid [Hegel] zou ook een wet van de geschiedenis’ zijn, ontkiemen zich de eerste knopen van de SF onder hen huidige naam. /

(4) Passim: Dat gebeurde in een klimaat, in welk de waarneming van het feit in de lucht lag de meest zwaarwegende sociale structuren [Marx noemde ze ‘productieverhoudingen’] weliswaar door mensen gemakt zijn, maar zonder plan of afstamming: voor de uitvinding van het dynamiet of de lopende band had niemand een mensheidsplenum ingeroepen, dat erover had kunnen onderhandelen, benoemen, gesteund op de vernietiging en productiewerken, het liefste zou willen leven. // ‘Ontwikkeling’ van een kunstrichting of cultuurtechniek betekent onder dergelijke voortekens niet altijd aanpassing van het artistiek scheppen aan de resultaten van iedere natuurlijkheid. Zij kan ook van hem wegstreven, in alle willekeurige richtingen. Voorwaarde is een overeenkomende speelruimte, bijvoorbeeld. Dankzij betalingskrachtige klanten, die door het verloop van de geschiedenis ontgoocheld zijn en deze ontgoocheling in de kunsten weer zullen vinden. / Ewers had de vooruitgang verworpen. Men kan in dezelfde cultuurhistorische toestand echter op het ‘gewicht van de dode geslachten’ [Marx] voor de ontgoocheling verantwoordelijk maken en de rest van de erfenis terugwijzen, die het succes van de ineenstorting remmen, zoals dat van H.G. Wells gedaan heeft, die in de fictieve toekomst terugblik op zijn eigen tijdperk, die zijn boek The Shape of Things to Come uit het Europese noodlotjaar 1933 biedt, het hele historisch proces met woorden omkaderd, die soortgelijk ook door Marx, Engels of Lenin hadden gezegd zijn kunnen. Wells deel mede, dat het economisch systeem, naar welke de mensen in zijn tijdperk opereert, zich als warrig boven de handelingsgroepen, ‘a tangle of practice’ ontwikkelt, en wel ‘evolved, not designd[‘natuurlijk gegroeid, niet ontwikkeld’]. / in de negentiende eeuw, het veel bezongen ‘tijdperk van de rede’, was het, zoals Wells wist, in waarheid dermate onverstandig toegegaan, dat [om slechts de meest grillige tegenstelling uit het kader te trekken] nieuwe veroveringswerktuigen ter versterking en vervanging van menselijke spierkracht niet bijvoorbeeld tot meer vrije tijd en minder arbeids voor allen voerden, hoewel juist dat voor sociaal determinisme á la Condorcet heel dwangmatig zo had moeten gebeuren doch tot het akkoord enige en to arbeidsloosheid voor velen, daar zich deze productiewerktuigen anders voor diegene niet rekenden, die hen lieten bouwen en ze konden aanschaffen, aan welke zij dus toebehoorden, voor welke zij winst moesten opbrengen. //

(5) Passim: . Het verloop van de geschiedenis is ongepland, doch geleid door belangen. Het cultureel historische verloop ook. Daarmee wil ik niet zegen dat het bodenpersoneel van de heersende klassen rond middenacht bij volle maan tot acteurs sluipt, om hen opdrachten door te geven. De reden, waarom mensen in artistieke beroepen doen, wat zij doen, zijn altijd gecompliceerder als iedere taak dat was. / Succes echter, op de markt in het kanon, hebben daarmee te doen dat het een of ander grotere of kleinere publiek kan presteren. . Wanneer dit publiek in een klassenmaatschappij leeft zal het uitkiezen en schatten, wat tot zijn klassengesorteerd verwachtingen houdingen past. Wat men later dan als ‘kunst van het tijdperk’ kan herkenen, komt dan, wat iedere ooit heersende of juist opstijgende klasse vermag, of tenminste zeer nabij. Dat geldt juist ook van de smaak van de beroemde ‘massa’s i.p.v. zogenaamde of echte elites, voor zever er massa’s in de betreffende historisch tijd überhaupt zijn [niet alle maatschappijen, die kunsten hebben, kennen massa’s in de zin van e negentiende en twintigste eeuw], en precies van de enge ringen academisch of anderszins intellectueel bezig gehoudenen, de ranglijsten opstelden [en voor de rest weinig macht hebben]. / Wanneer in Niegeschichte onderzocht word, hoe sociale geschiedenis ideeëngeschiedenis voortbrengt, vormt, beïnvloed en stoort, gaat het nooit om determinisme, steeds om statistisch opeenhopingen. Cultuurgeschiedenis werpt onder de raderen, sorteert uit en vergist zich, wat niet in het beeld past, terwijl zich dit beeld in het gisteren verwijdert. Men wil in de esthetiek van scholen en stromingen geraken, ook wanneer zij intern heterogeen zijn Hen omstreden tekst altijd met groeiende distantie verduidelijken. //

(6) Passim: Ook het woord ‘romantiek’, zodat men de oorspring van de moderne fantastiek al te gedetailleerd vanuit de tijdsomstandigheden uit zou moeten propageren, benoemd, zoals dat bij namen voor groepenprestatie vaak voorkomt, divergerende stromingen, daaronder beslissende onplezierige, door de verontwaardiging en vernietiging getroffen artistieke maatstaven, die vooreerst in de toenmalige klassiek door diverse jonger Europees nationale literatuur bewerkt waren, tot aan de bloedpatriottische hetze of het duistere religieuze obscurantisme. / ‘romantiek was een grote onderneming van de beproeving van alle kunstmiddelen op hen effectieve reikwijdte en zinnigheid. De kunstmiddelen stonden, toen de romantiek opkwam, in het begrip, zich op chaotische wijze, te bemiddelen over medialen als economische nieuwigheden in toenemende mate door gevestigde kunstwerken als morel opvoeding of historische vormen te emanciperen. Wat op de romantiek volgde, waren artistieke tijdperken, in welk deze kunstmiddelen, dat betekent: toon kleur of woorden, zelf tot onderwerpen, in zekere zin tot stoffelijke middelen van de kunst konden worden, wat geëxemplificeerd wordt in het dictaat van Mallarmés, gedichten bestond nog niet uit stemmingen, beelden of verhalen, doch uit woorden. Wanneer de daarmee ingeluide moderne tijd tenslotte de eerst verbruiksverschijningen laat zien, wordt herkenbaar, dat noch het einde van de geschiedenis nog dat van de kunst ingetreden was. Mallarmés ontdekking, die zoals hij vergelijkbaar was met die van andere kunsten, heeft alleen maar een overgangstijd het leidende idee geschenkt.

(7) Passim: Zijn nageboren collega Hacks kan hem dan vertellen, dat de zaak met de woorden als onverklaarbare substantie van delicten was zou zijn, daar gedichten nu eenmaal niet alleen maar uit woorden bestaan, doch uit woorden die rangordening, bevestiging van het geloof ] afsterven en nieuwe [democratie, technologische vooruitgang] nog niet door de kunst uitgeprobeerde [en bovendien enige woordvoerders van vooral de duister romanistonsympathiek] waren, had zich de romantiek i.p.v., de nieuwe of de oude doelen niet toegekeerd aan de middelen. Dat de weg in de toekomst niet slechts voor hen, doch tevoren reeds voor de klassieke inventuur begint, ligt intussen daaraan dat dergelijke inventuren voor de burgerlijke kunst en het vormingsbewustzijn diepe genealogische als pragmatische noodzakelijkheid tot uitdrukking brachten. // Genealogisch liet zich de toekomstvaardigheid van het burgerijdom vooreerst als wedergeboorte, ‘renaissance’, als teruggreep op de oudheid; zelfs de moderne natuurwetenschap begint als speculatieve natuurfilosofie op ionische sensoren / De kritiek van de hoofdideologie van het feodalisme, de christelijke religie, vormt zich als neoklassieke filosofie en denkrichting van Latijnse naam, als ‘humanisme /  Het jonge postfeodale tijdperk kostumeert zich graag pre-feodal, nu eens antiek het doodernstige politieke theater van de Franse revolutie word in Romeins-republikeinse choreografieën uitgevoerd. Men kan de genealogische waarheid van de geboorte van het burgerlijke tijdperk uit de geest van de preburgerlijke wereld in een beeld van hoger symboliek bewaard, geanticipeerd en verraadseld vinden: de magiër Faust, man van de duivel, gezworen vijand van de goddelijke ordening van de middeleeuwen, de zondermeer antikerkelijke, antichristelijke, antifeodale man, het vroegburgerlijke ‘reëel algemene individuen, zoals Hanz Heinz Holz zegt, of met een andere grote marxistische estheticus de Bulgaar Todor Pawlow: een ‘wedergave van de natuur van zijn maatschappelijke geheel, laat in het volksboek van 1587 de antieke Helena erbij halen, neemt ze tot echtbrekeres, verwekt bij haar een zoon, noemt hem Iustum Faustum, Justus Faust, de gerechte, waarop men ervaart, dat deze jongen hem juist niet oude sprookjes of epen opdient, doch de toekomst voorspelt, namelijk gebeurtenis ‘die in alle landen zou moeten gebeuren’. /

(8) Passim: Pragmatisch-logisch kan men zich een toekomst slechts ontsluiten, wie het verleden net verspild heft Menselijke arbeid is geschiedvormend, waar zij opheft, waar de verdere weg zich uitbreid. Ieder gebruiker van de nalatenschap van de voorgegane mensen echter staat het overzicht toe over de bestanden, ook in de kunst. Omdat het de kustscheppenden van de romantiek om nieuwe arrangementen van hen middelen ging, die men in de traditionele uitoefening van de kunst als bronnen van specifieke effecten verwerkt had, lag hen het idee aan, om mythes van het oude in nieuwe eindeffecten en  golven te construeren, van de ‘progressieve universele poëzie’ [Friedrich Schlegel] tot aan het ‘totaalkunstwerk’ Richard Wagner] / Daar van kunst kort geleden geëist werd, zou niet meer slechts een voorhanden wereld voor gelijkenissen, beeltenissen en vertelling van niet voorhanden dingen verhogen, doch belichten en contrasten geheel ontsluiten [dat heeft zij steeds gedaan, doch Aristoteles legt het zo uit] doch boven en in komende wereld in nieuwe relaties tussen doelen en middelen ontwierpen, was zij gedwongen, om de meer dan gemiddelde ervaring van het publiek, het sociaal bekende , te weerspreken. // Fantastiek vergemakkelijkt het onderzoek van onzekere verhoudingen tussen kunstmidden en kunstdoelen, omdat zij tot het wakende bewustzijn niet slechts fictie toevoegt, doch tegelijkertijd van het kunstbewustzijn een fictio aftrekt, namelijk diegene van de fundamentele bepaalbaarheid van het voorgestelde. //

(9) Passim: Niemand kan madame Bovril interviewen of Karl May’s Amerika bereizen. De betreffende feite echter wijzen in beide gevallen daarop, dat het iets op de wereld was en is, dat ‘zo is’ of ‘zo was’, als dat, dat zij vertellen Men leest Flauberts beweringen over madame Bovary met het weten, dat er vrouwen ‘zoals zij’ eens gewest zijn, men zou zeggen: er laten zich uit non-fictieve documenten levensaflopen zoals die van haar reconstrueren. En Karl Mays werk leest men zelfs dan, wanneer men genoeg over hem weet, niet te vergeten, dat hij valsspeelt, als overdrijving ven verhoging van iets, dat zich Noord-Amerika of de Arabische ruimte ‘zo ongeveer’ gebeurd had moeten zijn. / Succesrijke burgerlijke kunst was en is niet pas en niet slechts in het naturalisme en realisme één, die haar ‘de te fabula narratur’ naar mogelijkheid in reserve behoudt: zij het met een trouw gezicht, dat aan dat alles, wat zij behandelt, zou niet slechts als esthetische ervaring gelden, niet slechts bij haar, de kunst, en het publiek zou dat kunnen beproeven. / Fantastiek is bescheidener, mag daarmee op andere wijze moediger zijn: het betreffende belangrijkste, wat bij Tolkien, Lovecraft of Asimov verteld werd, vind zich slechts in de werken, niet in de menselijke empirie Aan de esthetisch belangrijke posities – diegene, die wemelen van aliens, ruimteschepen, Hobbits, vampieren – weerspreken deze teksten de doorsneeervaringen van het publiek uitdrukkelijk en overduidelijk. / Het kunsthistorisch bijzonder aan het historisch moment, toen de romantiek opkwam, was de omstandigheid, dat de prijsgave van de controlefictie bij gelijktijdige verbreiding van de vervoegingsmogelijkheiden van de kunst rond allerlei voorweren, die de ervaring tegenspreken, destijds nog helemaal niet van populair genre scheppenden als de genoemde heren Tolkien, Lovecraft, Asimov in aansprak genomen en gebruikt konden worden, omdat die genres, die markten en de genrescheppenden er nog helemaal niet waren. / () Passim: Het front tegen het naturalisme en realisme verliep onscherp, de zwenkende relaties tussen artistieke middelen en artistieke doelen stonden immers pas op de esthetische orde van de dag Zo kon een latere tegenstander, jarenlange verbitterde vijand van de romantiek als Goethe hen strijdtechnieken voorspelde, toen hij tegen de ‘verlichtende ‘ [Heinrich Leo] en realistisch naturalistische toevoegingen aan de kunst streed: / Im Faust wedde hij zich scherp tegen de apostel van de redelijkheid Friedrich Nicolaï, die op het verlichtingvoorschrift rondreed, dat alle sagen, sprookjes en überhaupt onwerkelijke leementen in de volwassen kunst niets te zoeken zouden hebbende. Daarvoor karakteriseerde hem Goethe in de Walpurgisnacht van het eerste dele van zijn tragedie as ‘Proktophantasmist’ – dat betekent zoiets als ‘de spin, die met problemen aan zijn achterste te maken heeft’ [Nicolaï had paranormale belevenissen gehad, die hem misvielen en die hij daarom met bloedgeld aan de wortels bestred] De verschuiving was geen zachte.”

Repressie, Op Romeinen, Christelijke periode

(1) Charles Freman, “The closing of the western mind – The riseof faith and the the fall of reason”, Pimlico 2002; “For commited Christians the idea that their support might have been sought for purely political reasons would have been abhorrent. In so far as thiers was a religion requiring absolute dedication and the rejection of all other culs, counversion menat a complete change of lifestyle and he rejectionsof the conventional values and beliefs of Geco-Roman society Constantine may no have been awar of this As a traditional Roman, he had been brought up in a society where allegiance to several cluts could be held simultaneously, as his own patronage of Hercules, Apollo and Sol Invictus shows  He sems to have assumed that Christianiy would be th same and that any involvement he mght have in Christian rituals would not be at the expense earlier allegiances.This wuld eplain why e oncnued to use the traditional imagery of th sun to suppor his authority. Constantnie was still issuing conis bearing imagesof Sol Invicuta as late as 320, and in the great bronze statue he later erecte to himself in the Forum inConstantinoele hewa portrayed with the attributesof sun-god with rays emanating from hs hea one reason why this pagan association wa so succesul in maintaining the emperor’s status was that the sun wa also used inChristian worship and symbolism. The resurrection was believed to have taken place in the day of the sun, the most important day othe week for Chiristian worship [as the English word Sunday still suggest] A third century fresco from the Vatican Hill in Rome even shows Christ dresses as the sun-god in a chariot on his way to heaven. The Christian writer Lactantius, who was writing at this time, urged Chistians to observe the sun as if t were heaven and a symbol of ‘the perfect majestry and might and spendour’ of God. ‘It is likely’, concludes J.W. Liebeschuetz in his perceptive study of Constatines proclamations, Change and Continutity in Roman  Religion, ‘that in the minds of many fringe Christians, Jesus and the sun wer closely associated.’ /

(2) Passim:  In the fifth century Pope Leo was to rebuke Christians aat St. Peter’for turning their backs on St. Peter’tomb and standing on the font stepsof the basilica to worship the rising sun.Remarkabley, themain festivalof Sol INvictus was the day of th winter solstice, 25 December, adopted by Christians in th foruth centrury as the birthday of Christ. IN short the sun was a symbolic image through which Constantine could be presented effectively to both Christian and non-Chirstian audiences, thus maintaining his neutral position between opposing faiths., Constantine’s balancing act continued. ILIebeshuetz uggests that imperial panegyrics, or at least those written in Latin, are, afther 321, ‘written in termsof a neutal monotheism which would be acceptable to Christians and pagans alieke’ater in his reign Constantine authorized the city of Hispellum onth Flamininian Way in Umbria to build a temple ‘in magnificent sytele’ to the cult of his famiy another bud a temple ‘in magnificent style’ to the cult of his famiy, another indicationof his relctance to abandon traditional worship.  / However despite his balanced policy toward both pagan and Christian, nothing can obscure the casle of the commitment Constantine showed to Chrisianity He started with the granding of special favours to Christian clergy, in particular exemption from the heavy buren of holding civic office and taxation. Eearlier emperors had granted exemptions ot specific groups [doctors, teachersathletes aremong those recorded] but never outside the scial circumstancesof Egypt, to clergy Ghe exemption wa, in Constntine’s words, so the the clergy: ‘shall not be dwawn away by any deviation and sacrifice from the worship thatis due to the divinity, but shall develote ehmselves without interference toothier own always – for it seems that, rending the greatest possible service to the deity, they most benefit the state. ‘//

(3) Pasim: Her Constantine appears to be tieng the Christian communities into the service of the state. He may have felt that only a powerful gesture such as tax exemtion would succeed in allyig the idtrustof Chirstians after so many decadesof persecution by the state However, he may not have foreseen the consequencsHe appears communitys calling themselves Christian, and soon afther his victory he ahd to face the dilemma of wheter to give patronage to all of thes or to riviglege some communities more than others. The issue arose first in North Africa. The provinces ther, part of Maxentius’ territory, had surrendered to Constantien, who had acknowledged the bishop ocCarthag Ceecilain, with imperial patronage, granting the clergy of his diocese exemptions from civic duties and taxations. Rival African bishps protested, ciaming that Caecilian had no riht to hold office, ad thus receive imperial support, because he had been consecrate by a gishop who, during Dicletin’s first persecution, had surnderd the scriptures to the authorities to be burned – n oher words, who had compromised with paganismAs Cyprina, the influential bishop of Carthage martyred in the previous century, had decreed such a ishp had no legitimacy. The dissenting bishops wenton to elect their own bishop of Carthage, Majorinus. Majorinus was succed by one donates in 313, and it ia as th Donatist that the dissenters are rememberd  / Writing to an official on the matter, Constantinet expressed his fear tha his onw position as th ruler favoured by God would b ejeopardizd by these internatl squabbles. He wrote: ‘I  consider it absolutely contrary to the divine aw that we should overlook such quarrels and contentions . whreby the Highest Divinity may erhaps be roused not only againt the human race but also againt myself, to whose care he has y his celestial will committed the governmet of all earthly things.’ // () Passim: Reading between the lines, one might assume thatConstantine’s real concern was that his policy of using the Christian chruces as stabilizing force for his regime was unrevealing as their dissentions became inceasingly apparent He referred the dispute to two succesise councils of bisops, one in Rome, the other in Gau. Neither suppotd the Donatist and in 316 Constantine witdraw his patronage from them.Te evidnce suggenst tat at rist he had no clear preference fo either group but that with timehe cema incerealsingly irritated by the rigid stanceof the Donatists, who wer clearly reluctant to compromise withte state and accept its authority. Constantine could hardly hav foreseen the momentous consequences of his decision for the western empoire. By isolating the Donaitsts, who made upt the vast majority of Christina in north Africa, who made upt the vast majority of Chirstas in north Africa, he helped to define in the western Christan communities that were left what was to become the Roman Catholic Church.”

Vergelijkende Geschiedenis, Vroege Tribuutheffers, India/griekenland

(1) Walter Ruben, “Die Gesellschaftliche Entwicungim Alten Indien – I. Die Entwicklung der productionsverhältnisse”, Akademie Verlag 1967; “… zijn de oude Grieken met de Aryier’s te vergelijken, zij waren immers het hen benaderend gelijktijdig, waren met hen als Indo-Europeanen verwant, hadden eveneens brons, ploeg en met paarden bewapenen oorlogswagens, die natuurlijk in Griekenland met zijn gebergten en het zeeverkeer sneller als in India hen betekenis verloren. Wij weten over hen minder als over de Zuid-Afrikaanse herders, ja bijna minder als over de Aryas, daar toen een met de Rigveda over komende documenten uit deze vroege tijden van de Grieken. / / De Grieken gingen als de Aryas als herders met een beetje landouw van uit het Noorden in Griekenland binnen, in de eerste golf van de Achaeers, Ioniers en Äeoliers, later rond 1200 B.C. dus ten tijde van de Arysa, de Doriërs. De Achaëers stieten op de zeer hoog ontwikkelde cultuur aan de Cretenzen-Myceners, als de Doriërs op de Achaeëres en de Aryas op de van de Industals. Van Keeretat uit tot an de Punjab echter kende met de toenmalige maatschappijen tot ‘patriarchale slavenhoudersmaatschappij’ in diens verschillende vormen, over welke zich beide takken van de Indo-Europeanen ongeveer in dezelfde eeuwen legden, zo dat de beide uitgangspunten van de maatschappelijke ontwikkeling in het Oosten en Westen deze grote gebieden soortgelijk aan elkaar waren. /  Ook voor de Grieken was de oorlog tot ’regelrechte bron van inkomsten’ geworden. De homerisch epen schilderen rond 800 B.C. toestanden van ongeveer 1200 af. De stam was onderverdeeld in genzen; meerdere gentes vormen een fratrie, meerdere fratries de stam’. In deze nog meer of minder leefde, zwierven en streden de Grieken analoog met de Aryas. Mar in tegenstelling tot hen vernietigden de Grieken de steden van de prébevolking niet, doch zetten hen verworvenheden voort, vooral de zeehandel, op welke zij wegens de algemene armoede van de Griekse grond aangezeten waren, en samen daarmee ook de schrift. Zeehandel echter was van zeeroof net te scheiden; deze voor hen nieuwe vorm van de oorlog brachten zij tot voor Troje Deze triomfantelijke tienjarige belegering als kern van het epos is tegenover de tien koningen veldslag als kern van de Mahabharat te nomen. /

(2) Passim: In het overige overwoog bij de Grieken zowel als bij de Germanen en Aryas veeteelt landbouw, en ook hen dorpsgemeenschappen waren te primitief, maar nauwelijks nog gentiel en in feite noch autarke eenheden, zonder bewatering zonder ontwikkelde wareneconomie, met veel als waardemaatstaf. Handwerkers waren van boeren niet te onderscheiden, door de voornamen afgewezen en waren ‘voor het volk scheppenden’ [demurougoi], niet voor de markt. Op sommige plekken van het Homerisch epos wordt reeds ijzer opgemerkt, wanneer ook veel minder als brons. In India echter werd ijzer pas tegen het einde van de IIe periode voor wapens en van de IVe periode aan voor gereedschap gebruik. Daarmee overeen komend begon het kapen van de wouden in Griekenland veel vroeger als in India een beslissende rol te spelen afgezien daarvan, dat woud in Griekenland veel minder verbreid en minder rijk was. / Ook bij de Homerisch Grieken geldt eerder een adel, die ‘koningen’ [basileis],, analoog aan die de Aryas. De Griekse adellijke verkreeg [nauwelijks wel soortgelijk aan de Arische]  een ‘aandeel’ [temenos] land, die uit de grond van de gentiele gemeenschap afgezonderd werd. Op zijn hof met houten gebouwen zat de ‘koning’ als grootgrond- en veebezitters met zijn patriarchale huisslaven en –slavinnen. Slaven werden destijds als bij de Xosas [maar voor India is het niet bewezen] ook als herder van de ‘koningen’, dus in de productie, wanneer ook niet in landbouw grootbedrijven en ook niet in de ambachten uitgebuit. Slavinnen sponnen en weefden, maalden graan met de handmolen [In India nog met de wrijfplaat] en werkten in het huishouden. De massa van de producenten echter, die van de vrije boeren, zat op landloten, die hen bij de in bezitneming van het land toegevallen waren. () Passim: De Grieken waren rond 1200 in het algemeen [tot op de destijds pas inkomende Doriërs] gezeten in onderscheid tot de Aryas. Sommige van de boeren hadden destijds zelfs hen landaandelen aan de ‘koningen’ verloren, waren verarmt en afhankelijk geworden. / Tijdens deze ontwikkeling tot de latifundiën voor Griekenland en vooral voor Rome kenmerkend was, was zij het voor India niet. Daar was het bezit van vee het fundament van de differentiatie die de genialiteit ophief. Daarmee had zich redes tegen het einde van de 16^e eeuw de oude Griekse gentiele adel gevormd. Desondanks stonden de Grieken in onze periode eveneens nog bij het voortschrijdende verval van de gentielgemeenschap en kort voor de ondergang van de staat, zoals de Aryas.”

Geschiedenis, Tijdperk van burgerlijke revoluties, Iran

(1) Mehdi Parvizi Amineh, “Kapitalistisch eexpansie, periferiseing en passieve reovlutie in Iran [1500-1980]. Shaker Pubishing 1998; “Het conservatieve karakter van de sociale geschiedenis tussen 1500 -1800 en met name tijdens de Safawiden was een multiple soiale, met een plattelands, pastorale en stedelijke organisatie van de productie. In termen van interne stratificatie en toe-eigening van het surplus waren deze gemeenschappen hiërarchisch gestructureerd. Uitgezonderd sommige gebieden, waren deze economische organisaties tot het midden van de negentiende eeuw min of meer gesoleerd en autarkisch. De zwakte van deze sociale formatie met zijn conflicterend karakter, werd tijdelijk onderdrukt door de absolutistisch staat, die onder politieke, economische en ideologische dominantie stond van de Sjah en zijn staatsapparaat. De voornaamste karakteristiek van deze staatsvorm van de tributaire structuur. De staat eigende het surplus toe uit de verschillende economische sectoren. / ideologisch gezien viel de staat van de Safawiden op door de consolidatie van het sji’isme als officiële staatsreligie, met de Safaviden Sjah als representant van de verborgen Iman. Dit vormde de voornaamste ideologische legitimatie van de heerschappij van de Safaviden over de gehele sociale formatie. Bovendien leidde de bevestiging van het sji’tisme tot een eigen politieke en culturele identiteit van Perzië ten opzicht van de sunnitisch moslim Imperia. /

() Pasim: Door haar militaire macht had het Safaviden imperium territoria gezien een veilige positie in de regio, en was het tot op zekere hoogte expansionistisch ten opzichte van rivaliserende Imperia, met name ten opzichte van het Ottomaanse imperium. In de zeventiende eeuw moedigde vooral Sjah Abbas I met een [semi-]mercantilistische economische politiek de handelsbetrekkingen met de Europese landen aan. De internationale betrekkingen tussen Iran en de commerciële Europee e staten bestonden op voet van gelijkheid. De relatief sterke staat onder de Safaviden, gekenmerkt door een grote economische, militaire en politieke stabiliteit, belemmerde de Europese dominantie van het Iranese Safavidische Imperium. Iran was in de zestiende en zeventiende eeuw, net als China en het Ottomaanse rijk, onafhankelijk van de [opkomende Europese geldeconomieën in tegenstelling tot een aantal andere Aziatische en Afrikaanse landen. De Europese commerciële expansie had weinige invloed op de interne organisatie van de productie en op de politie macht. Dit proces begon geleidelijk in het midden van de zeventiende eeuw te veranderen door de interne crisis en met name de economische stagnatie en de voortgaande Europese expansie. Uiteindelijk veroorzaakt dit de desintegratie van het zogenaamde traditionele islamitische staat/maatschappij type. Of in de wooden van de historicus Savory [in Encyclopedie Iranica, Volu.I: 74: ‘Te Safavids empire, together with the Ottoman and the Mughal impeiramyy be regarded as the final flowering of medieval Islamic before the technological superiority of the West ushered in the age of western materialism and domination of much of the Islamic world’. /

(2) Passim: Het interne conflict tussen de verschillende fracties van de heersende klasse leidde tot de afname van de macht van de absolutistische staat in het midden van de zeventiende eeuw. Tegelijkertijd verzwakte de staat door ene financiële crisis, onder ander door de prijsdaling van zijde op de wereldmarkt. De financiële crisis leidde tot de afname van staatsinkomsten en had een cruciale invloed op het leger en het staatsapparaat. Deze crisis bracht tenslotte in 1722 de Safaviden ten val, na een succesvolle gooi naar de macht door de Afghanenstam. / De post-Safavidenperiode wordt gekenmerkt door een voortdurend tribaal conflict met drie kortdurende dynastieën, namelijk de Afghaanse, de Afshar- en de Zanddynastie. Gen van hen was in staat om een sterke staat en een stabiel politiek systeem te creëren. Economische ontwikkelingen werden belemmerd en de gehele economie en sociale formatie gingen achteruit. De historicus Lambton hanteert het concept tribal resurgence als verklaring voor de afname van de centralistische staatsvorm. Zij stelt: ‘Two tendencies, a tribal resurgence and a decline of the bureaucracy, both of wich must be seen against the background of the collapse of the central government, dominates the period’.  Dit betekent niet dat de ineenstorting van de Safaviden een ontwikkeling van het kapitalisme in de Europese zin mogelijk maakte. In tegenstelling tot wat sommige auteurs, zoals Banani, beweren was het voornaamste interne obstakel de multiple sociale structuur. De stemmen met hen conflicten vormden de voornaamste belemmering voor sociale transformatie. De Safaviden waren in staat dit te onderdrukken met hun absolutistische machtsuitoefening en efficiënte staatsapparaten, maar het werd nimmer geëlimineerd. Fundamenteler was de unieke Europese ontwikkeling in de vijftiende en zestiende eeuw met het ontstaan van een modern statensysteem dat de achtergrond vormde voor de economische verandering. In de wooden van Cox: ‘[T]hat accumulated wealth in centers that ultimaltely were able to transform that wealth into a capitalist development process – a process that spread from its points of origin in Europe over the whole world’.  / () Passim: Het belangrijkste kenmerk van de Safaviden staat was het ideologische of religieus fundament en de rol van de officiële sji’thische ulama in het systeem. Na de Safaviden waren de Afghaan- en Afshar dynastie sunnitisch. Ader Sjah veranderde officieel de staatsreligie van sji’isme naar sunnisme. Dit leidde tot een breuk tussen de staat en de sji’ititsch ulama. In het laatste jaar van zijn heerschappij gaf Nader Sjah opdracht tot de confiscatie van de Owgaf-gronden. Dit leidde tot een verdere vervreemding van de ulama. De breuk van de ulama met de staat, en de verdere ontwikkeling van een organische verbinding van de ulama met de urbane economische sector aan de ene kant, en de ideologische transformatie van de sji’istisch denkbeelden aan de ander kant, creëerden de materiële en ideologische achtergrond voor deze politieke rol aan het einde van de negentiende en begin van de twintigste eeuw. // In het midden van de achttien en met name in de negentiende eeuw – het tijdperk van de Pax Britannica en de rivaliserende imperialismen – leidde de verdere expansie van de kapitalistische wereldeconomie geleidelijk tot meer invloed op de traditionele staat/maatschappijconfiguratie. De mondiale economische penetratie had dus langzamerhand een cruciale invloed op de transformatie van de inheemse organisatie van de productie en de staatsvorm.”

Geschiedenis, globaal, na 1991

(1) Div., “Le coup d’etat fascisté orchestre pour les états-Unis’, Éditions delga 2015  – Cynthia McKenny: “La Lyby, La Syrie, La Venezuela, la Ukraine, un autre guerre basee sur les mensonges, de pretextes et pour le profit”; “De hegemonie van de Verenigde Staten is de laatste incarnatie van de globale overheersing, het moment waarop China of India hen plaats innemen op de mondiale scene is echter onvermijdelijk. Misschien is dat waarom zij opstellingen hebben gedaan, in het gebeid van de Oekraïne, om het resultaat van de mondiale tendensen te vermijden en hiertoe tot een mondiale oorlog te beslissen. Ik twijfel erover om het publiek te hebben over de raciale identiteit van de tendensen, hen mondiale actualiteit een de toekomst, specifiek met betrekking tot het vraagstuk van de oorlog. Hiermee samenhangend, kunnen de demografische mondiale tendensen een onderliggende tendens zijn om te beschouwen. In feite, kunnen we het hierover hebben: ‘Wij weten dat er sprake is van een evenwicht tussen de rijke landen: deze rijke landen en alle organen van de werking van d wereld zijn met elkaar verbonden om hierover te beslissen … De westelijke landen zijn doorgegaan met kapitaal vergaren en hebben vervolgens hen manufactuur industrieën verplaatst naar Azië. De tweede keus die is gemaakt, is dat de service industrieën ook zijn verplaatst nar Azië en dar nu functioneren. De derde was dat de technologie die ons is verbleven, zich voos ons buigt: de technologische vooruitgang is ook geëvolueerd. Het resultaat voor onze landen is wij het werk hebben overgelaten aan Azië en onze honger trainen door ons ontbijt en ons diner zien in termen van de keuzes die wij weten te maken over ons gedrag. En het is niet alleen de Verenigde Staten maar ook de groepen waarover we spreken als ‘multimiljardair’ die al eerder de dominante factie waren met 80 procent van het bruto sociaalproduct van de wereld … voor mij is tegenwoordig de eerste keus het te hebben over … de 80-20 regel die men in mijn tijdperk comfortabeler vind dan die van 30-65, en dit stelt een probleem van dramatische proporties die zich vind in een handelsschool vandaag.’ // Welke andere oplossing bestaat er om het canon te veranderen dat onze identiteit bevestigt, en waarheen men het system van meesterschap over het universum en ons systeem van feitelijke controle door de centrale banken en een elitekader, dat misschien niet langer kan bestaan door de vrede en de optie van dienstvaardigheid?”

———————–

(2) Div., “Manifest – Krant van de nieuwe communistische partij NCPN / 17 Februari”, Stichting HOC 2022 – Prabhat Patnaik, “Waarom het neoliberalisme de neofascisten nodig heeft I”; “Four decades ago, the neoliberal globalization began with the reform of the world. Since then, in line with its agenda, it has broken down labour rights, imposed strict limits on budget deficits, massive tax cuts, and financial bailout operations have extended the big capital, sacrificed local production for multinational supply chains, and privately owned public property at low prices. // The result today is a perverse regime characterized by the free movement of 'capital, which moves relatively effortlessly across international borders, while at the same time the free movement of people is mercilessly kept among some by a screen by increasing income inequality and a steady withholding of democracy. Regardless of who comes to power and regardless of what promises are made before reforms, the same economic policy is always followed. because capital, and especially financial capital, can leave a lot of people and in extreme short term - with a current financial crisis as the basis if it is 'trusted' in that country has been undermined - governments are hesitant to change the existing situation; they conduct a policy that is favourable to fancied capital and that even is demanded by capital. In short, the power of the population is replaced by the sovereignty of the global financial capital and the national enterprises that are part of it.

(3) Passim: This curtailment of democracy is usually justified by the political and economic elites by stating that neoliberal economic policies lead to a higher growth of the gross domestic product [GDP] - the highest goal for any policy. And indeed, in many countries, especially in Asia, the neoliberal era has yielded a certain higher growth than in the earlier period of dirigisme. Such growth is, of course, hardly beneficial to the majority of the population: in fact, neoliberal policy itself is more closely linked to the growth of the economy than to that of GDP. But the neoliberals have come up with a powerful answer to this objection: an increase in the income situation should be regarded as an acceptable price for higher growth, because it could still mean an absolute improvement in the circumstances of the misrepresented. The fundamental ideological philosophy of neoliberalism is that growth, as with the tentacle, lifts alga boats, even though some boats rise more than others. There is perhaps no better counter-example to these contradictions than India, when the neoliberal policy was introduced in 1991 - soon followed by both an intestinal increase in inequality and at the same time an increase in absolute poverty and a decline in peasant agriculture. After more than six decades of high income taxes, in 1982 the richest one percent of earners made up only six percent of national income. In 2014, this figure had risen to 22 processes, the highest in a century.

(4) Passim: Meanwhile, poverty had also risen, both on the country and in the cities: from 58 resp. 57 percent in 1993-1994 to 68 percent. 65 percent in 2011-12. Despite these and other cracks in the rising tide argument, which had become all too obvious by the end of the last century, the story that neoliberalism was good for everyone, at least two times, retained some validity until the early 21st century. First of all, it was said that neoliberalism has contributed to globalization in China's marked reduction in poverty and that a significant part of the global middle-class population is now well off: its opportunities have increased thanks to the outsourcing of a range of activities from the developed countries. And an increase in its share of the economic surplus as a result of lagging wages and increased productivity of the working class. The second reason is that even those who were inflicted by the neoliberal regime often continued to see that ongoing high growth before or later would "seep through" them - a hope constantly nurtured by a media establishment dominated by the middle and upper classes. . However, these hopes were soon dashed when the high growth of the neoliberal capitalism ended in 2008 with the bursting of the American housing bubble and a protracted crisis and stagnation in the world economy began. When the old mainstay of the trickle-down economy lost credibility, something new was needed to underpin the neoliberal regime politically. This dynamism has occurred all over the world, from the rise of Narendra Modi in India and Jair Bolsonaro in Brazil in Brazil to Donald Trump in the United States.

(5) Passim: Some observers infer from aspects of the Trump administration — such as its protectionist regimes and its support for Brexit — that neo-fascism is saying goodbye to neoliberalism. But this analysis exaggerates the importance of trump's break with neoliberal orthodoxy and at the same time neglects the key link between neofascism and neoliberalization in developing countries. To demonstrate this connection we need look no further than the fact that no neo-fascist formation has actually suffered from borderline money flows. In the end it is only through the introduction of such controls - after a strong domestic welfare policy - that we can escape from this alliance. In order to view the prospect of such a shift, it is essential to understand the distinguishing features of the new fascism. neo-fascist groups exist in all modern societies, but only as fringe phenomena in times of crisis, they all come to the fore with the support of the entrepreneurial capital, which gave them access to massive financial resources and to control over the media, to another centre of opinion-forming, which of the companies. One characteristic of neo-fascism is, as with its classical predecessors, the demonization of 'the other', whether it be the Muslims in India or racial or sexual minorities in the US or Brazil.

(6) Passim: Exactly how this is done naturally differs from country to country. Such slander can take more forms: it does not take the economic crisis at all, for example. And can focus instead on the need of the largest population group to regain its self-esteem, which, it is claimed, has been damaged by the minority in the past. Or it can keep the minority simply responsible for the economic borrower, without regard for its mixing role in the deterioration of the self-respect of the majority. Neo-fascist governments have been accused of 'accommodating' this minority by pursuing a policy of 'reconciliation'. Apart from these attacks on 'the other', neo-fascism, like classic fascism, also attacks all its critics. It calls them 'antinational' and equates criticism of the government with treason. It blames opposition parties for all kinds of crimes [just think of the charge against Lula in Brazil]. it creates a sphere of fear throughout society - by putting people in prison without trial; by intimidating or literally targeting the judiciary: by revoking the people's constitutional rights: by pressuring opposition politicians to defect to their party in places where neofascists have suppressed elections; by sending thugs to the streets and also attacking opponents on social media: by filing false charges against dissenters; by undermining the independence of state settings: and so on. 

(7) Passim: In all this, neo-fascism is aided by docile and docile media. And through it all, it uses its dominance to help the corporate sector attack the rights workers have acquired over decades of struggle. While all these elements bear a resemblance to classic fascism, neo-fascism also differs in important respects from its historical predecessors. Classical fascism arose before the capital had become global and therefore bore the stamp of its national origin more clearly: it was probably involved in a more intense inter-imperialist revolt with the capital from other developed countries, a revolution that enlisted the support of its own country. The goal of Classic fascism was the remodelling of a world already divided into economic areas. The current neo-fascism is, on the contrary, part of a regime of globalized financial capital, in which the inter-imperial revival is muted by the phenomenon of the free flow of capital. Wanting to keep the world open to its free traffic, the centralized capital discourages the inter-imperialist revival and the division of the world into rival economic zones.

(7) Passim: India provides a clear illustration of the relationship between neo-fascism and neoliberalism. For one thing, the neo-fascist fighters for Hindu supremacy, who came to power in 2014, have never had anything to do with India's anti-colonial struggle. On the contrary, one of them even killed Mahatma Gandhi. Instead, they are arch-neoliberals, even more so than previous neoliberal governments; all their policies are – even during the pandemic – aimed at keeping the budget deficit down for fear of irritating globalized financial capital. As a result, India has been one of the countries that has provided the most scant government support to the people affected by the lockdown. The current Indian government is also more eager than ever to privatize public sector companies and support especially a few privileged large corporations. And it is more keen than any previous government to facilitate the takeover of peasant farming and small-scale production by business (agribusiness). // Since the early days of neoliberalism in India, there has been a truly tragic spike in farmer suicides, surpassing 300 thousand in the period 1991-2016. This is the result of the increasing debt burden of farmers. It has exploded due to higher costs of privatized essential services and a sharp decline in farm profits after ceasing government price support for cash crops and reducing it for cereals for consumption..

(8) Passim: Pressure on peasant farming, a sector that employs nearly half of the total workforce, has been so dramatic that the number of farmers with or without land has dwindled by 15 million between the 1991 and 2011 censuses. Some became wage laborers, others moved to the cities in search of nonexistent jobs. This created an army of wholly or partially unemployed workers, which weakened the bargaining power of the relatively small number of organized workers. While GDP growth has increased, at the same time there has been a reduction – in effect halving – in the rate of employment growth, bringing it below the natural growth rate of the labor force. // The massive peasant protest that is currently rocking the country aims to roll back three agricultural laws, passed last year by the Modi government, which should only give this neoliberal regime more room. The United States government and the International Monetary Fund, while critical of the Indian government's handling of the protests, support the intent of these three laws. Modi's neo-fascism is thus very unequivocal in its defense and expansion of the neoliberal agenda. [Under pressure from the fierce farmers' protests, Prime Minister Modi withdrew the three controversial agricultural laws at the end of last year. LW]

(9) Passim: How stable is this global alliance between neoliberalism and neofascism? How long is the pillar of neo-fascist demonization of “the other” expected to sustain a crisis-ridden neoliberalism? On the one hand, one might think that neo-fascism is here to stay, because global financial capital will not tolerate wars between major or even small capitalist powers. On the other hand, however, neo-fascist regimes are themselves subject to the constraints imposed by the hegemony of globalized capital, and in one respect this limitation is fatal: it weakens neo-fascism's ability to revive employment. // Classical fascism did this through military government spending that was largely financed by loans, resulting in a large budget deficit. In this way Japan was the first country to emerge from the Great Depression in 1931 and Germany was the first European country to develop an economic revival in 1933 under the Nazi rule. As a result, there was even a brief period between the end of mass unemployment and the onset of the horrors of war during which the fascist governments enjoyed considerable support from the masses. // Today's fascism, on the other hand, is incapable of ending mass unemployment. Such a goal not only requires increased government spending – an objectionable thing under neoliberals anyway – but this expenditure must also be financed by taxing capitalists or through a budget deficit – both unacceptable under neoliberalism. According to neoliberal doctrine, taxing capitalists through profit or wealth tax would have a detrimental effect on their "animal minds," as Keynes put it — the aggregate of behaviors that promote greater investment by capitalists. On the other hand, a larger budget deficit is frowned upon by financial capital because it undermines the social legitimacy of the capitalists (i.e., their indispensability) — especially that of the financial interest groups, which in Keynes' words are the "functionless investors" (the rentiers).

(10) Passim: This situation poses a problem for the seizure of power by neo-fascism. His inability to mitigate the crisis of neoliberalism could lead to his defeat in elections – as has been shown in the US with Trump's loss of Joe Biden – unless neo-fascism falsifies or completely circumvents the election. But even if neo-fascism loses in the short term, it remains a strong contender for a return to power as long as succeeding governments revert to neoliberal business as usual, as has been the pattern for some time. To break this cycle, it is essential that the next government does not simply pick up the old neoliberal policies that lead to growing inequality, growing poverty and growing unemployment. There must be a decisive shift towards a robust welfare state with restored public social services, public goods and high employment – ​​the very policies that have blocked the hegemony of global financial capital.

(11) Passim: Quantitatively, such a shift is quite possible. In India, it is estimated that the introduction of five universal and enforceable economic rights in the country – the right to food, the right to work (or full wages if there is no work), the right to free health care through a national health service, the right to free, publicly funded education (at least until graduation), and the right to adequate old-age pensions and disability benefits – would require an additional 10 percent of GDP on top of what is already being spent on these headings. In practice, this would mean additional resources amounting to 7 percent of GDP, because the increase in GDP resulting from these expenditures will automatically generate additional revenue anyway. // To collect this 7 percent, only 2 taxes need to be imposed on only the top 1 percent of the Indian population: a wealth tax of 2 percent and an inheritance tax of no more than a third of what is left annually . A wealth tax has also gained ground in US public debates following proposals from Bernie Sanders and Elizabeth Warren during the 2020 election period, when even some US billionaires endorsed Warren's proposal. In short, a general understanding is developing worldwide that escaping the current economic climate requires a move towards measures to strengthen the welfare state, which have been reversed during the rise of neoliberalism.

(12) Passim: Politically, this change will, of course, be a challenge. Attempts to tax the rich will deter investors and fuel fears of capital flight or insufficient financial inflows to cover the resulting larger trade deficit. Sooner or later, the answer must involve control of the financial outflow. However, such measures do not necessarily have to be disastrous for developing countries. Large, diversified economies can cope with the consequences: the short-term difficulties in managing trade deficits – due to the drying up of financial inflows as a result of these controls – can be overcome over time by diversifying production for the benefit of greater self-sufficiency. Small economies can merge into local trading blocs in their approach. The real cause for concern will be whether the developed countries, the "guardians" of globalization, will impose trade sanctions or otherwise act against countries trying to escape neo-fascism by adopting such people-friendly economic policies. // The neo-fascist attack on democracy is a desperate attempt by neoliberal capitalism to rescue itself from the crisis. To escape this situation, global public opinion must be resolutely mobilized against neoliberalism and the support of democratic movements must be gathered worldwide. Only then can this breeding ground for neo-fascism be definitively destroyed.”

----------------------

(13) Div., “Manifest – Krant van de nieuwe communistische partij NCPN / 14 april”, Stichting HOC 2022 – Besluit van het Central Comité van de Communistische partij van Griekenland, “Over de imperialistische oorlog in de Oekraïne“ ; “1. From the outset, the KKE has condemned the Russian invasion of Ukraine and expressed its solidarity with the people of Ukraine. // For ten years now, the Ukrainian people have been paying the price of competition and interventions over the division of markets and spheres of influence. On the one side are the US, NATO and the EU, with their strategy of “Euro-Atlantic expansion.” On the other side, the strategy of the capitalist Russian Federation stands for its own exploitative plans at the expense of the peoples, aimed at strengthening its own imperialist coalition in the region of the former Soviet Union (Eurasian Economic Union, Collective Security Treaty Organization). // The Russian military intervention essentially marks the formal start of a war that has been long overdue. The war is about the distribution of mineral resources, energy, land, labor, pipelines, freight transport networks, geopolitical footholds and market shares. //

(13) Passim For years, the US, NATO and the EU have been systematically trying to promote the economic, political and military encirclement of Russia by meddling, relocating powerful forces and establishing military bases. That's how they add fuel to the fire. // After the Warsaw Pact was broken, NATO has not only not been dissolved or curtailed. On the contrary, NATO has expanded to include other Eastern European countries and former Soviet republics in its ranks. NATO places armed forces, bases and modern weapons in different regions around Russia. Military exercises against Russia have been taking place for years in the North Sea, Eastern Europe, the Black Sea and the Baltic region. // The latest developments are thus the latest incident in a protracted clash over Ukraine. It is also related to the fierce contradictions within the Ukrainian bourgeoisie, which was formed after the overthrow of socialism, over whether the country should join one or the other imperialist alliance. In the context of this confrontation, the US, NATO and EU, along with parts of the Ukrainian bourgeoisie, supported and organized the 'Orange Revolution' in 2004 and the bloody coup d'état in 2014. In doing so, they used and supported far-right fascist forces, including aim to set up a friendly regime. On the other hand, Russia occupied parts of Ukrainian territory by annexing Crimea and supporting Russian-speaking separatists in the Donbas region for its own interests. Shortly before the intervention, they were recognized as a state (i.e. the "people's republics" of Donetsk and Lugansk, ed.).

(15) Passim: 2. These events, developing thirty years after the overthrow of socialism and the dissolution of the Soviet Union, are tragic and living proof of the historic decline that took place in the early 1990s. This enormous setback for the peoples of the region, as well as for the working class and peoples worldwide, opened Pandora's box. // The KKE had estimated that the capitalist recovery would lead, among other things, to the division of nations and states. This assessment was tragically confirmed with, for example, Yugoslavia and Czechoslovakia, as a result of competition between the capitalist classes for control of markets, raw materials, geostrategic positions and transport routes. // In the process of the counter-revolution the capitalist classes were formed. These capitalists emerged in the course of the capitalist recovery and took away the hard-won gains of the united Soviet people. The governments of Putin in Russia and Zelensky in Ukraine express the interests of such capitalists. That is why, despite their differences and rivalries, they "meet" in anti-communism, the falsification of history, the defamation of the Soviet Union, the strengthening of nationalism (Russian and Ukrainian, respectively), and the silence of the common interests of the workers. The call for anti-fascism by contemporary capitalist Russia to advance its geopolitical position in the region is a pretext and takes advantage of the strong anti-fascist sentiment among the Russian people and all other peoples who have suffered millions of deaths in the struggle against the fascist- Nazi German occupation and their atrocities. We will not forget that capitalist Russia, today at the forefront of anti-communism, itself maintains friendly relations with far-right groups in many countries and that the Russian leadership publicly praises the ideologues of Russian fascism. At the same time, we must not forget that in 2014, fascist far-right forces unleashed a pogrom of violence and intimidation, killings and massacres in Ukraine, with the support of NATO and the EU.

(16) Passim: 3. For example, in Odessa, where the union building was attacked and more than a hundred union members were killed. Today, those forces are part of the Ukrainian state apparatus and are involved in war crimes committed in Russian-speaking areas and against Greek expatriates (there is a large Greek minority, mainly in the Donetsk region, ed.). //The peoples of Ukraine and Russia lived and struggled together for seventy years, just like the other peoples of the region. They conquered (capitalism, ed.) and established their own power. They fought against imperialist interventions. They competed to exploit the land, factories, and resources of their lands and waters under social ownership relationships. They fought against the hatred and war of their old exploiters, who sabotaged the progress of the Soviet power. They moved forward together in the framework of socialism. They fought together against Nazism-Fascism and German Imperialism. The nationalistic hysteria and the cries of war must not obscure these collective memories of the two peoples, who lived in brotherhood for decades. // Thirty years after the overthrow of socialism and the dissolution of the Soviet Union, all those who promised a world of peace, security, freedom and justice have completely failed. Their world, the infamous “world of Western values,” is a world of barbarism, exploitation, war, refugees, economic crises, with hundreds of thousands of victims due to the pandemic or from military interventions. It is a world of monsters, that is, the world of capitalism. People like Biden, Scholz, Putin, Zelensky, etc. are part of this world, along with all the other leaders, both 'authoritarian' and 'democratic', all of whom defend the freedom of a small group to control the fate of the vast majority. to decide. They are all but different expressions of the dictatorship of capital.

(17) Passim: The imperialist war waged in Ukraine today is nothing more than a new link in this bloody chain of wars and conflicts that escalated especially after 1991. The wars and interventions lost their former ideological cloak of supposedly defending the “Western free world” against “Communist totalitarianism.” The new element here is that they are now once again expanding to European soil as the socialist shield no longer exists. //We do not forget the wars in Yugoslavia in the early 1990s, which started with the approval of the European Union and led to the intervention of NATO in 1999. It eventually resulted in the final dissolution and fragmentation of the country. The pretexts then used by NATO and the EU are the same as those used by Russia for its own military intervention, such as 'protection against ethnic cleansing' and 'the right to self-determination'. The wounds in the Balkans are still open and there are great risks of new flare-ups and clashes. // We do not forget the imperialist interventions and wars in our neighborhoods, in the Middle East and North Africa, in Iraq, Syria, Libya and Afghanistan, as well as the ongoing Israeli occupation of Palestine. The US, NATO and their allies have dragged peoples into civil wars, provoked ethnic and religious conflicts, intervened militarily, set up occupying armies in the name of "democracy" and "freedom", led entire countries into chaos, and supported reactionary forces such as jihadists and others. //

(18) Passim: Nor do we forget the Turkish invasion and occupation of Cyprus since 1974, which was supported by the US and NATO. This ongoing crime against the Cypriot people, and the various NATO-inspired plans, have driven the division of the country all these years. / Revisionism, which refers to the dispute over sovereign rights, the redrawing of borders and the division of states, are not a privilege of one imperialist center. All of them revise international treaties, challenge borders and intervene militarily under various pretexts when necessary to safeguard their interests. The basis of this "revisionism" is the competition between imperialist centers. They even break formal provisions of international law, which resulted from the influence of the socialist states after the Second World War. It has been clearly shown that international law is in reality 'the law of the fittest', i.e. the right of those who have the economic, political and military power to impose their interests. Even their representatives (the representatives of the capitalist class) recognize this fact, forced to support one side or the other, emphasizing ambiguities and ambiguities. Some argue that within the framework of the modern capitalist world, there can be a peaceful world if the "international architecture" is adapted. They claim it is possible to have a “NATO without offensive equipment”, a “peace-loving EU” or a “creative multi-polar world” within the framework of capitalism. Such views are unrealistic and fool people.

(19) Passsim: 4. The EU is not silent and uninvolved in developments. On the contrary, the EU has been actively involved in imperialist interventions for years. Also in the plan to surround Russia. She is complicit in the current drama of the peoples of Ukraine. // In recent years there have been contradictions within the EU regarding attitudes towards Russia. These contradictions reflected the different aims and priorities of the bourgeoisie of each country. The contradictions also have to do with the strong economic ties with Russia, for example in the energy sector. The formation of a united attitude towards Russia after the start of the war is celebrated in our country by the New Democracy, Syriza, Kinal and other bourgeois parties. But this united attitude does not mean that these contradictions have been resolved. Moreover, it is a "unit" directed against the peoples, because it is a unit for war preparation, which drags the peoples of the EU into great adventures. // No one can sleep peacefully after the declarations of war launched daily by EU member states leaders and EU officials. Thirty years after the Maastricht Treaty, the masks are falling off even more clearly, the pretexts are erased and "taboos are overcome," as they cynically admit. It clearly proves what the EU really is: a reactionary imperialist alliance between 'wolves', who fight among themselves and together against the peoples.

(20) Passim: In this process, once again in history, the Social Democratic governments have been at the forefront. Thus they destroy the "myth" of "progressive governments", which could supposedly be an alternative to the peoples. // The German Social Democrats, who announced a massive armaments program for the first time since World War II, the Socialists of Spain and Portugal, the center-left government of Italy, the Social Democrats of Denmark and Finland; all are taking the lead in the military confrontation with Russia. In all EU and NATO member states, they decide to increase military spending. Even the strict financial requirements of European budgets are being relaxed for this purpose. All this is, of course, not only the result of developments in Ukraine. They reveal a more general preparation, indicating that we are entering a period of more violent confrontations and contradictions. // The military conflict in Ukraine after the Russian invasion is leading to dangerous developments for the peoples of Europe and for the whole world. Imperialist competition is now entering a new phase. The danger of a more general military confrontation is more visible today than in comparable situations (in recent decades, ed.). The declarations of war by the political leaders of the EU and NATO countries and of Russia, and the threats of nuclear attacks, should not be seen as mere rhetorical exaggerations. // For the first time, NATO deploys a rapid reaction force in Eastern Europe. NATO is gathering further forces, and plans to attract countries such as Moldova, Georgia, Bosnia and Herzegovina, Finland and Sweden. In Moldova and Georgia there are areas that have seceded with Russian support and where strong Russian forces are present. Finland and Sweden are "red lines" to Russia regarding steps to further expand NATO. In Russia, the country's "nuclear deterrence forces" have been placed on special alert. Belarus has approved by referendum the possibility of installing nuclear weapons on its territory, in the event that NATO installs similar weapons in Poland or Lithuania.

(22) Passim: 5. Under the responsibility of the Government of New Democracy, and with the substantial consent of SYRIZA, KINAL and other bourgeois parties, Greece is increasing its involvement in these dangerous imperialist contradictions. (…) // 6. True solidarity with the peoples of Ukraine and Russia, and with other neighboring peoples, is the struggle in every country against the imperialist war. The fight against the involvement of every country in the war. The condemnation of Russia's military intervention, but also the condemnation of the US - NATO - EU for fueling the war. The struggle against the imperialist alliances in which the bourgeoisie of our country and its governments are involved. That is true human popular solidarity, which can be expressed in every possible way. This solidarity also includes resisting and isolating the actions of nationalist-fascist groups that sow hatred. // True solidarity is the effort to coordinate the struggle of the peoples so that they can give way out of the war by confronting their real enemy. That is, organizing the struggle against the imperialist war and the causes that produce the war, against the capitalist classes who direct the war and the governments at the service of the capitalist classes, against the imperialist alliances that either draw us into a war or a to impose so-called 'peace' with a 'gun to the head of the peoples'. // True solidarity, that is solidarity with and support for the thousands of refugees who are currently fleeing Ukraine as victims of war. They travel to other EU countries and our country, where, despite all kinds of declarations about 'humanitarian aid', they are confronted with terrible situations, just like other peoples who have been victims of imperialist wars.

(23) Passim: The peoples will have a better life not by choosing a national exploiter or any other kind of exploiter, but by winning, by abolishing the regime of exploitation. This is the way for the nations to emerge victorious. // The KKE today addresses the workers, the young, the self-employed, the peasants, the women; the whole Greek nation. It calls on them to be vigilant and alert against the imperialist war and the Greek involvement in the war. The answer in favor of the interests of our people does not lie in choosing, as a people and as a country, one or the other imperialist pole. We will not choose a robber camp! // The real dilemma today is not US or Russia, EU or Russia, NATO or Russia. The real dilemma is the side of the people or the side of the imperialists. The struggle of the workers and peoples can and must draw an independent line, apart from all bourgeois and imperialist plans. // This struggle has nothing to do with the eulogies and mobilizations of other parties, who talk about a "peaceful solution" and "diplomacy" etc., which are not aimed at the causes of the war. // Today the people must not accept to pay for the war! It's not our duty! The people should not be satisfied with the new measures prepared under the pretext of this emergency. The only solution is to organize the workers and the people for the counterattack. The popular struggle must immediately force any government to take measures to defend the incomes of the workers and the people against price increases and energy poverty. //

(25): In every region and in every workplace, the struggle must be organized to free us here and now from this imperialist war. Greece's participation and involvement in the imperialist war in Ukraine or elsewhere, in whatever way and under any pretext, must come to an immediate end. All NATO and US military bases in our country that are used as war bases must be closed. No Greek military unit may be sent to Ukraine, neighboring countries or other imperialist missions. No conscript, officer or non-commissioned officer outside the borders. Sending war material and war resources from Greece must stop. // It is our patriotic and internationalist duty not to allow Greek territories, infrastructure and resources to be used as outposts for military warfare by anyone. The country's armed forces have no business outside its borders in the name of alleged "obligations to our allies." The armed forces have only the duty to defend the borders, the territorial integrity of the homeland and our sovereign rights. // This is a political issue, which requires a change in the consciousness of the working people, in order to strengthen the struggle for the decoupling of the various imperialist unions, such as NATO and EU, with the people actually at the helm of power. // The war waged by imperialism, provoked by the competition between imperialist powers and alliances for the distribution of markets, territories, sources of wealth, and for primacy in the imperialist system, is an unjust, barbaric war. The peoples are the victims, both in the "winning" and in the "losing" countries.

(26) Passim: Just is the struggle of the peoples against imperialist encirclement and invasion; against the participation of the children of the people in the imperialist war. The struggle of the peoples in defense of territorial integrity and against foreign occupation is just. Just is the multifaceted struggle for the needs and rights of the peoples, towards the overthrow of bourgeois power, towards a new, socialist society. This is the way to end imperialist wars, capitalist exploitation and barbarism for the brotherhood of peoples. // This is the way that highlights the real perspective so that the peoples can live in peace, security, brotherhood and mutually beneficial relations. Just as the peoples of Russia and Ukraine have lived for decades, when they themselves were at the helm of power, owned the wealth they produced and were building a new socialist society. (…) In this struggle, the KKE puts all its forces at the disposal so that the Greek people and other peoples can fight against the nationalism and imperialist alliances of the bourgeoisie, so that the common struggle of the working people can be strengthened, so that they finally get rid of the system that only breeds poverty, exploitation and wars."

-------------------

(27) Div., “Manifest – Krant van de nieuwe communistische partij NCPN / 14 april”, Stichting HOC 2022 – Jaap (Internationaal Bureau), “Imperialism continues to produce wars and fascism”; “Fascism, as well as war and occupation, are not things that just fell out of the sky, but things that result from imperialism. // But what is imperialism then? - Many associate imperialism with colonialism, with war and oppression of one country by another. Although this is unfortunately often a part of it, the colonial system with its well-defined spheres of influence has disappeared without the disappearance of imperialism and there are countries that are imperialistic without ever having colonies. // To understand what imperialism is, and why it is accompanied by war and oppression, we must first look at the economy.// The development of capitalism is accompanied by the concentration of the means of production and capital in fewer and fewer hands; in the hands of huge monopolies. Imperialism is thus a stage in the development of capitalism in which monopolies play a decisive role in the economy. The monopolies determine economic development on the basis of the interests of big business.

(28) Passim: Lenin, in his classic Imperialism as the Highest Stage of Capitalism, identifies five features: 1. Production and capital are so concentrated in fewer and fewer hands that monopolies are created which play a decisive role in economic life. / 2. A fusion of banking and industrial capital into “finance capital” takes place, on the basis of which a finance oligarchy arises. / 3. The export of capital, in contrast to the export of commodities, acquires a particularly great importance. / 4. International monopolistic alliances of capitalists are formed, dividing the world among themselves. / 5. The territorial division of the world between the great capitalist powers is complete. // Especially that fifth characteristic, that the world is divided into spheres of influence, ensured that one could look no other way than inwards and into the lands of other great powers. And for that, capital used fascism. Fascism had to break the workers' movement and increase the rate of domestic exploitation, so that the imperialist lords could put their weight behind this huge conquest operation. // World War II was, on the one hand, a massive imperialist invasion of the socialist Soviet Union. On the other hand, it was also a war between imperialist powers over the redistribution of colonies, raw materials, markets and transport routes – with Germany, Italy and Japan on the one hand, and countries like the United Kingdom, France and the United States on the other.

(29) Passim: In their struggle to control raw materials and markets and to secure the highest profits, the capitalists pit the peoples of different countries against each other and unleash bloody wars to redistribute their spheres of influence. Fascism is thereby a means for capital: with demagoguery, lies and terror, both the organizations and the ideology defending the class interests of the workers are suppressed. During that time, hatred is also created between peoples with false contradictions and lies and wars of conquest are prepared. Fascism and war therefore go hand in hand with imperialism and the danger of fascism and war is even greater in times of economic capitalist crisis. Then the capitalists look even more desperately for new markets and a higher degree of exploitation. And a cornered cat makes strange jumps.3 // That imperialism, which then produced fascism and the Second World War with all its misery, still exists. Imperialist alliances are still playing the world off against each other and new ways of making a profit are being sought. // An example of this is NATO.4 An anti-communist and imperialist alliance of which our government is also a part, to which Dutch soldiers fight and are bound by contracts. NATO is pursuing an increasingly aggressive policy against China and Russia. These countries are the main competitors for the American and European monopolies.

(30) Passim: Recent times have seen tensions build up to take or neutralize Russia's spheres of influence one by one. Russia, today a capitalist country ruled by monopolies, is trying to expand its influence. The US has torn up international arms control treaties and is starting a new arms race of ballistic missiles and nuclear encirclement. The European NATO allies are working passionately on this, for example with the installation of the missile defense shield in Eastern Europe. NATO also conducts large-scale military exercises in Eastern Europe and the Caucasus. In turn, Russia is also conducting large-scale military exercises with allies in Eastern Europe, the Black Sea, the Mediterranean and the Middle East. This sets in motion an enormously dangerous spiral of arms development, military exercises and confrontations in border areas. // In countries like Ukraine, fascist organizations are deployed such as the Azov battalion, which has the wolfs angel in its weapon, and the political party Svoboda, which allegedly fight for the freedom of the Ukrainian people and want to destroy Russian oppression. Groups like these are thus used to seek confrontations between the imperialist powers. A reason is found and used to rearrange the distributions. // The population is always the victim in these situations. They are abused by the capitalists for their own greed and end up in the most horrible situations.”

-------------------------


(31) Div., “Marxistische Blätter 2 – Impfstoff-Imperialismus”,  Neue Impulse Verlag 2022 – Reiner Braun, “Die strategische bedeutung von Militärbasen in Zeiten der Konfrontation“; “Military bases in times of confrontation - The development and the expansion of the military bases serve to secure, strengthen and underpin the current policy: - The NATO-USA to encircle SG Russia. / This goal is served by the military bases of the USA, but currently also against Great Britain. In Germany, this includes the US base in Ramstein and the EUCOM in Stuttgart. In addition, there are the new military hotspots in the countries of Eastern Europe: Germany in Lithuania, the USA in Poland and Romania, Great Britain and Canada in Estonia and Latvia - permanent, albeit with changing crews - a non-violation of NATO that is only visible from my point of view -Russia agreement] as well as the strengthened military cooperation with countries like Ukraine or Georgia. The black sea is also being intensively militarized, including with US and NATIO military bases in Turkey. / - For the encirclement of China. / Here are the military bases of the USA in central South Korea, in Japan [Okinawa], in the Philippines and in the pacific [GUAM], but also the new military cooperation, e.g. with Vietnam, Cambodia, Malaysia and Singapore, and practically also with India. Military cooperation with other Asian countries was also intensified. Indispensable for this encirclement policy of the USA especially against China are the aircraft carriers, hardly sinkable and often armed with nuclear weapons, which complete the encirclement. The USA have 19 aircraft carriers, another 15 are under construction or in planning deployed or under construction, Russia one.] With 65-70 fighter jets and up to 7,500 sailors, the aircraft carriers can be regarded as a military base. / - As in Europe [NATO], military bases and military pacts also complement each other in Asia - QUAD [quadrilateral Security Dialogue] between Australia, USA, India and Japan as well as AUKUS, the military cooperation between Australia, USA and Great Britain. //

(32) Passim: Securing regional hegemony and political good behavior – The military bases in Latin America, especially in Colombia, Peru, Paraguay and Ecuador, but also on the ABC islands, serve to secure Latin America as a backyard for the USA, to organize regime change and coup activities against the progressive forces of Latin America [e.g. Venezuela, Bolivia] and the securing of resources, especially of lithium and copper. The military step Guantanamo Bay as a torture prison by the USA and to combat an independent socialist development in Cuba should be emphasized - the strategic importance is obvious. / It is known that the states of Africa, which have just become politically independent, on the bases of the colonial powers do not want US military bases on their land. That is why the USA's task force Africa is still based in Stuttgart with its combat animal. French military bases should be emphasized in the whole Sahel zone [e.g. Niger, Mali, and Burkina Faso] as well as Great Britain in its former colonies. The USA are raising two drone military bases in Africa or are building on them, both in Niger [in Nyamai and under construction - Agadez]. Allegedly to ward off terrorism, the bases primarily serve to stabilize the plundering of the population. Elements of progressive development are to be curbed. France, for example, played a role in various coups in Central Africa

(33) Passim: Military bases secure resource routes - The shipping routes from China to Europe are particularly at the strategically and politically 'critical' geographical locations, e.g. around Iran and the near and middle east [Qatar, Bahrain, Saudi Arabia, Oman etc...], 'secured' by US military bases. It is not just about ÖPL, but about securing the imperial trade lanes and chains, obstructing the transport routes of political 'competitors' such as China and Iran, but also Russia’s spying on the southern flank. It's about the crumbling political and economic dominance in Eurasia. In addition, there is a separate US commander CENTCOM with headquarters in Tampa/Florida and Qatar. At least 50,000 soldiers are under this command. The bases in Afghanistan collapsed in the summer of 2021. / Despite satellites and worldwide air surveillance, despite threats and space armament, military bases are still a core element of military dominance politics, which fundamentally includes wars of intervention for political and geostrategic reasons. Military checkpoints from Guam via Okinawa to Ramstein were and were indispensable for these interventionist wars and Ramstein as a supplement for threats against international law. / That is why the struggle for the closure of all military bases remains a task for the peace movement. There will be no global justice with military bases. / For the German peace movement, this means first and foremost: Ramstein must be closed termination of the stationing agreement."

-------------------

(34) Peter Wahl, “Beilage Marxistische Blätter nr. 1 / Der Ukraine-Krieg und seine geopolitischen Hintergründe“, Neue Impulse Verlag 2022; ”Here now - in telegram silence - the essential cornerstone of the systemic view of the world order: Firstly: the starting point is the fact that no state exists for all of itself, but only in interrelationship with others, with neighbors, rivals, like-minded people, etc. Accordingly, their foreign policy behavior arises not only because of the circumstances in one, but also because of the dynamics of the system in which something is an element. There is a systemic logic that constructs path dependencies. That does not mean that this system would be mechanical clockwork. As made by humans, it always creates different possibilities for action. / For example by replacing power-political confrontation with peace-oriented cooperation. / Second: There are no world stats. This is what distinguishes the international system fundamentally from the internal system of states. Due to constitutions, the legal system, the political system, etc., modern statehood has a high density of regulations that are supposed to keep the power relations and conflicts of society on the right track and to moderate them. On the other hand, interstate relations are more like what political theory describes as a 'social state of nature', which is far less ordered than tends to show anarchistic traits. Regulating forms of instruments of state exists here only in rudimentary form as international law, interstate treaties and international institutions. Above all, there is no legitimate supreme instance, such as a constitutional court and an executive body that implements its decisions. The UN Security Council, which should tend to be able to do this, is blocked by the concrete system when veto powers are involved in conflicts."

(35) Passim: Third: Even if under international law all have the same status, and normally the elements of the systems are not equal. The system is hierarchical. Whoever is at the top has formative influence on the flow. The more it goes down, the less room for maneuver and influence. Fourth: the position in the hierarchy depends on the power resources that a country has at its disposal: military, economic, technological, political networks and soft power. The assertiveness and options for action for one's own national interests result from this. / Fifth: Because of all these factors, the central regulatory principle in the international system is the power-political balance of power. Norms, international law and institutional arrangements are only accepted by the big players as long as they do not call their vital interests into question. If possible, a great power does not want any normative commitments that could restrict power-political room for maneuvers. Here, too, the USA is the leading global power. // 3. In the epicenter: unipolar versus multipolar world order - from the power-political power relations there are systemic dynamics. For about a decade and a half after the end of the USSR, the system was unipolar, i.e. the United States was the undisputed sole superpower. It was the era of the American empire. Meanwhile the unipolar world order is coming to an end. In its place is a multipolar system. At its heart is the rivalry between the USA and China. At the same time, Russia is making a comeback as a great power. India is also striving to become a superpower. /

(36) Passim: The conflict between a unipolar and a multipolar world order has been at the center of the international system with increasing importance for about a decade. It forms its operating system, which not only shapes the behavior of the major powers, but also influences all important regional problems. The upheaval means a de-Westernization of the world and the end of 500 years of Euro-Atlantic supremacy. Barack Obama put it succinctly: 'Those who think that America is in the doldrums or that it would lose its global leadership role are wrong. ... America must always lead on the world stage. ... I believe in American exceptionalism with every fiber of my being.' Joe Biden is unbroken in the same tradition: 'I want to ensure that America continues to rule the world' because 'no other nation has the ability to do so.' Although barely acknowledged by the social left in Western Europe, for the USS power elites it is by far the top of their agenda. / In addition, the strategic goal of Chinese and Russian foreign policy is a multipolar world order, as already formulated in 2009 at the BRICS summit in Yekaterinburg: 'We want a democratic and just multipolar world based on international law, equality, mutual respect, the cooperation, the common trade ns and collective decisions of all states.' Or in the words of the Chinese stats and party leader: 'We must not let the rains be determined by one or a few countries, which they impose on others or allow unilateralism in certain countries that want to set the direction for the whole world.”

------------------------

(37) Div., “Manifest 1 19 Januari  – Krant van de Nieuwe Communistische Partij”, Stichting HOC 2023 – Algerijnse partij voor Democratie en Socialisme, “De ‘Multipolaire wereld is een dodelijke illusie”; “De ‘multipolaire orde’ waarnaar het imperialistische Rusland streeft, zal slechts een tijdelijke orde zijn tussen twee of meer andere rovers die het eens zullen worden over hun respectieve aandeel in de plundering van de rijkdommen van de wereld en de uitbuiting van de arbeidersklasse in de wereld. De economische wetten van het imperialisme zullen opnieuw aandringen op een nog grotere en destructievere oorlog. // De crisis van het kapitalistische systeem roept ons op om, elk in ons eigen land, en in de nauwste coördinatie tussen communistische en arbeiderspartijen, het werk van organisatie, mobilisatie en verhoging van het bewustzijnsniveau van de arbeidersklasse en de volksmassa's te intensiveren in de geest van de noodzaak van socialistische revolutie en proletarisch internationalisme. De materiële voorwaarden voor een socialistische revolutie zijn nog nooit zo gunstig geweest als nu in de meeste landen. // De strijd voor de koopkracht van de arbeiders, voor democratische vrijheden, voor solidariteit tegen imperialistische agressie en inmenging, voor het recht op zelfbeschikking van de nog gekoloniseerde volkeren, de anti-oorlogsbeweging, al deze strijd maakt deel uit van een wereldwijde strategische lijn. Het is de dagelijkse strijd om de subjectieve voorwaarden bijeen te brengen voor de machtsovername door de arbeidersklasse en haar bondgenoten, voor de socialistische revolutie, voor de vernietiging van de contrarevolutionaire capaciteiten van de bourgeoisie en van de reactie.”

Vergelijkende geschiedenis, Vroege tribuutheffers, India / Zuid-Afrika

(1) Walter Ruben, “Die Gesellschaftliche Entwicungim Alten Indien – I. Die Entwicklung der productionsverhältnisse”, Akademie Verlag 1967; “… verschijnen de Rigvedische productieverhoudingen ons weliswaar in een nog zeer onvolledig beeld. Maar men twijfelt niet daarin, dat zij tot een van de vormen van de uiteengevallen gentiele maatschappij behoren. / wil men zich het typische van deze verschijningen helder duidelijk voorstellen, dan is een vergelijking met ander vervallen oergemeenschappen nuttig. Hier zouden vooreerst Zuid-Afrikaanse volkeren van veetelers van de late eeuwen bekend moeten worden, die van de Rigvedische panjag in tijd en ruimte ver verwijderd en met de Aryas niet verwant zijn, wiens overeenstemmingen met deze dus slecht op algemene wetmatigheden van de wetmatige ontwikkeling berusten kunnen. De tot hen behorende Hottentotten, Heroros, Xosas, Zulus enz. staan daarbij [ook hier wel met de Rigvedisch stammen vergelijkbaar] op verschillende hogere trappen van de ontwikkeling, de Zulu’s kort voor de overgang tot de staat. Zij allen zijn sinds de 17^e eeuw meer of minder bekend, in details veel beter bekend als de rigvedisch ‘stammen’. Zij zijn sindsdien verder gezworven als destijds de Arya Daarbij hebben zij de telkens voorgevonden prébevolking oftewel verdrongen of geassimileerd, c.q. zich ingelijfd, zo dat hele hottentotten stammen als de Xosa stammen gezien worden. Sommige onderwerpen stammen echter worden tot tribuutbetalingen verplicht. Nabij gelegen landbouwers traden met de veeherders soms in handelsbetrekkingen en leverden hen ambachtelijke spullen. De Zuid-Afrikaanse prébevolking stond echter niet zoals de panjabische op een dergelijke hoge ontwikkelingstrap, dat hen volledige uitroeiing een levensnoodzakelijkheid voor de veeherders geweest zou zijn, wanneer zij hen levenswijze wilden voortzetten. /

(2) Passim: De Zuid-Afrikanen hadden ook geen paarden, ploegen en krijgswagens, zij waren immers geen buren van het oude oosten als de Arya’s. Zij hadden grote kudden aan runderen enz., die reeds individuele eigendom waren, en darmen was het verschil tussen arm en rijk beduidend geworden. Daarmee kwam het weliswaar nog niet tot heftige sociale verschillen, maar bij de Xosa’s kwam het tot de tendens van de afkapseling van een bovenlaag; zo trouwden slechts ongeveer sociaal gelijke families onder elkaar, en een rijke werd bij de rechtspreking reeds zachtzinniger behandeld. Zo was er ook bij de Sotho-Cwans een sociale bovenlag die intussen tegen de massa’s van de vrijen niet helder af te grenzen is; de Zulu’s echter onderscheden adel, vrijen en afhankelijken. / De afhankelijke en verarmde stagenoten, ontmoeten ons reeds bij de hottentotten en naast patriarchale huisslaven [meestal krijgsgevangenen], en weliswaar waren de slaven herders [zoals bij Odysseus] en hielpen bij de jacht. [wat in de Rgved allebei niet bevestigd is]. Bij de Herreros begint dan het zogenaamde lenen van vee, dat de rijke een paar stukken vee aan de afhankelijke in zorg gaven en hen daarvoor de melk overlaten; dit is enerzijds een rest van oude gentiele hulp, anderzijds het begin van uitbuiting. Ook deze zede is in de Rgved to op heden niet gevonden geworden, wel echter in de vierde periode in bepaalde vorm aan te nemen. De afhankelijke werd in Afrika als een familielid van de rijken gezien en verzorgd, maar bij de Zulus was bij hen de volledige herkrijging van de vrijheid reeds nauwelijks nog mogelijk. Slaven te maken, was niet het doel van de voortdurende oorlogen, want soms werden alle krijgsgevangen afgemakt. Dit herinnert ons aan de problematiek van de dasys en dasas. /

(3) Passim: Landbouw speelt vooral bij de Xosas een rol [maar Hirse, Bohnen, Kürbisse, Melonen en Hackbau i.p.d. de regvedisch ploeg en gerst]. De vrouw bewerkt de grond met de hak [terwijl de Indiërs de ploeg voert], terwijl de man het vee verzorgde. Zij vlocht korven, naaide de klederen en maakte potten. Ieder gezin had haar eigen velden, maar er bestond gezamenlijke eigendom aan de grond. ‘Het gebruik van het stamgebeid was onder de verschillende ondergroepen opgedeeld. Oorspronkelijk was zij hoogst waarschijnlijk aan de grens overgelaten. Later, als de … districten niet meer in ieder geval met de grensindeling overeen stemmen, ging de aanspraak op grondgebruik aan het district over … was de toestand van bebouwing … slechts op het territorium veroorloofd, dat telkens de groep als geheel op het gebruik aanwezen was. Binnen dit gebied kon iedere willekeurige persoon het vee op de wijde bedrijven, konden planten aangelegd … wortelen, vruchten verzameld worden.. De bebouwde grond zou … binnen de families erfelijk geweest zijn … Men kon … hoogstens van een duurzaam gebruik van de familie aan bebouwde landerijen spreken …. Watervoorraden … werden als de grond als gemeenschappelijke eigendom gezien.’ Dit komt in verregaande mate overeen met de rgvedisch toestand, ook was de overgang van de gentiele sippen tot territoriale districtenindeling uitgaat, die met de problematiek van de regvedisch vis’s overeen komt. / Er zijn in Zuid-Afrika koper- en ijzersmeden. De smeden waren bij de Xosas geacht en verkregen voor hen werk een vaststaande vergoeding in koeien; zij waren de enig specialisten die slecht van hen handwerk leefden. Dat was de eerste stap tot deling van het handwerk van dat van de herders en boeren. Dit herinnert aan de regvedisch smid [karmara], naast welke echter nog verdere handwerken stonden. Daarnaast waren er bij de Aryas blijkbaar destijds niet de in Afrika gewone deling van landbouw en veeteelt bij onderscheidene stammen. / () Passim: Er waren bij de Zuid-Afrikanen aanvangen van de handel, en wel was bij de Xosas vee de meest geliefde graadmeter, mar ook passeren goederen als algemene tegenwaarde. De Herreros verkregen van de leden van de stammen van de Ambo zout en tabak, metaalwaren en soms aardewerk. Deze Ambos kon men in bepaalde wijze met de Panis van de Rgveda vergelijken. / De Xosas leefden in patriarchale grote families, maar hen gezinnen voerden eigen huishoudens, hadden eigen velden en een kudde als individueel eigendom van de huisvrouw. De grote familie echter had daarnaast een gemeenschappelijke kudde. De meest families hadden slecht 1-3  vrouwen, de rijke meer. Meerdere grote families vormen een exogamie gens met den naam van een beroemde voorouders; zij hielpen zich wederzijds in nood en hadden gemeenschappelijke culti, waren een onderafdeling van het leger en hadden gemeenschappelijk nederzettingen onder een hoofdman. Deze komt vermoedelijk in grote mate overeen met de vis of het dorp van d rgveda. De genzen samen vormden de stam, die zogenaamd van en man met de naam Xosa stamde. De stam stond onder een stamhoofman, die zich uiterlijk niet van de andere stamleden onderscheed.”

WOII, Ballingen

(1) Div., “Mensch auf der Grenze – – Fünfundzwanzig Erzähungen aus dem antifaschistischen Exil”, verlag der Nation 1981 – Fritz Hoffman, “Nachwort”; “Zelden was er in de geschiedenis van de Duitse literatuur een dergelijke censuur als in het jaar 1933. In het werkelijke leven van de auteurs heeft deze insnede diepe sporen achtergelaten, vaak door het bestaansbedreigende geld. De literatuur van een volk werdt in de verbanning bedreven of tot zwijgen veroordeelt. ‘Nooit’, schreef Willi Bredel in het begin van 1937, ‘had een literaire emigratie een dergelijk massaal karakter als de tegenwoordige Duitse. Daaruit verklaart zich de aanzienlijk grote activist van de auteur in de emigratie.’/ De harde test van de jaren 1933 tot 1945 veranderde het landschap van de Duitstalige literatuur van grond af aan. Geheel nieuwe thema’s en stoffen traden op de voorgrond; de ‘dwang tot politiek’, zoals Thomas Mann het noemt, kon zich nauwelijks aan de bannelingen onttrekken. Een strijdvaardige morele impetus drong verschijningen van esthetische zelfgenoegzaamheid en psychologisch artiestendom meer en meer terug. De auteur zag de uiteenzetting in het eigen als in ondeelbare samenhang met de wereldwijde strijd tegen  het fascisme. Dat gaf aan de werken van dit jaar ene nieuwe soort van intentionaliteit en wereldlijkheid en hielp om in het antifascistische bewustzijn binnen en buiten de machtssfeer van Hitlerduitsland te versterken. / Uit de overtuiging dat de ‘cultuur slechts nog internationaal verdedigd kon worden’, zoal Heinrich Man 1939 zei, ontwikkelde zich een voorheen niet gekend solidariteitsbewustzijn. ‘De literaire emigratie kon zich laten zien’ resumeerde Klaus Mann in zijn levensbericht, ‘In haar rijen bevonden zich roem, talent en strijdvaardig elan.’Het gevoel van de samenhorigheid zou bijzonder sterk en echt zijn tijdens de eerste jaren van de verbanning. Binnen de eenheidmatige totaalemigratie vormde de verbande literatuur zo iets als een werkelijke gemeenschap.”

———————-

(2) Div., “Mensch auf der Grenze – – Fünfundzwanzig Erzähungen aus dem antifaschistischen Exil”, verlag der Nation 1981 – Fritz Hoffman, “Nachwort”; “Voor niet weinige auteurs in verbanning was de Sovjet-Unie tot tweede thuis geworden, In Moskou verschenden de beide belangrijkste literaire tijdschriften van de emigratie, de ‘Internatioanle Literatur’, wiens Duitse uitgave vele jaren door Johannes R. Becher geredigeerd werd, en het door Bertold Brecht, Lion Feuchtwanger en het  door Willi Bredel uitgegeven maandblad ‘Das Wort’. Een proletarisch auteur als Adam Scharrer, die nog in 1932 links-radicaal voorbehoud tegenover de Sovjet politiek gegeven had, schreef in de Oekraïne en in de nabijheid van Moskou enige van zijn beste romans en vertellingen ‘Niet slechts het geloof aan de mensen’  bekende Scharrer in 1942, ‘Aan het recht en de eerlijkheid, aan rede en waarheid heeft mij dit land weergegeven, doch ook het geloof aan de overwinning van het goede over het slechte. / Tijdens de twee wereldoorlog, vooral na de overval van Hitlerduitsland op de Sovjet-Unie, verkregen de activiteiten van de literaire emigratie een nieuwe politiek dimensie. Door de fundering van hat Nationalcomitee ‘Freies Deutschland;  in Julie 1943, zijn internationale resonantie en de discussies daarover in de andere centra van de Duitse verbanning werd de auteur inbetrokken in het politieke verlichtingswerk, in overwegingen voor de geestelijk-culturele wederopbouw van een van het fascisme bevrijd Duitsland. () Passim: Op de voorgrond van de vertellingsliteratuur rukte het ooggetuigenbericht, de documentaire schildering op. Vele Duitse auteurs streden aan het Sowjetfront met de wapens van de woorden, om hen vervreemde landlieden tot inzicht en tot ommekeer te bewegen. Friedrich Wolf’s indruk van dit moeilijke, vaak weinig succesrijke agitatorische werk, zij documenteren de kameraadschappelijke verbondenheid met de soldaten van het rode leger. Ook Theodor Plievier’s verhalende schetsen zijn geïnspireerd door persoonlijke belevenissen en door authentieke getuigenissen: in hen bereid zich de grote romaneske documenten van ‘Stalingrad’ voor / Een brede stroom van maatschappelijke werkelijkheid ging in de jaren van het exil in de antifascistische literatuur in de politiek-morele impulsen en emoties, door welke deze literatuur gedragen werd, fundeerden hen wereldwijde werking in het antifascistische verzet, van de Duitse auteurs werden de fondamenten geleid voor de nieuwe socialistische literatuur van onze tijd. Met hen militant enthousiasme, met de rijkdom van hen thema’s en stoffen werd de antifascistische literatuur tot blijvende getuigenis van het protest en de strijd tegen het Hitlerregime.”

Oorlogsmisdaden

(1) Peter Prezybylski, “Zwischen Galgen und Amnestie – Kriegsverbrecherprozesse im Spiegel von Nürnberg”, Dietz Verlag 1979; “Is het Neurenberger proces tegenwoordig nog slechts van historisch belang? Of word de actualiteit van zijn fundamentele regels niet dagelijks door gebeurtenissen in de imperialistische wereld uitgedaagd? Hebben zich vertegenwoordigers van kapitalistische staten, daaronder diegenen, die in Neurenberg mede an de rechterstol zaten, in de spiegel van het toneel van Neurenberg niet lang als mateloos bewezen? ‘Want wij mogen nooit vergeten’, maande V.S. chef-aanklager Robert H. Jackson voor het Neurenberger tribunaal, ‘dat volgens de zelfde maat, met welke wij de aangeklaagde tegenwoordige meten, ook wij morgen door de geschiedenis gemeten worden Deze aangeklaagd een vergiftigde beker te reiken betekent, hem aan onze eigen lippen te brengen.’ / Die zelfde waarschuwing werd in de wind geslagen. Bijvoorbeeld bij de imperialistische agressie tegen Egypte in oktober 1956, bij de misdadige Vietnam oorlog van de V.S. Bij de bezetting van Aziatisch territorium door de Israëlische bezetter, bij de agressie van Zuid-Afrika tegen Namibië en Angola, door de apartheidsmisdaden in Zuid-Afrika en de barbarij van de fascistische junga in Chili geheel te zijwegen.”

——————–

(2) Peter Prezybylski, “Zwischen Galgen und Amnestie – Kriegsverbrechterproesse im Spiegel von Nürnberg”, Dietz Verlag 1979; “Schaft had reeds voor 1933 talrijke ondernemers ertoe bewogen, om de NSDAP te ondersteunen en  haar tot de macht te verhelpen. Onder de Hitlerdictatuur avanceerde hij tot Rijksminister, tot president van de Rijksbank en in 1935 zelfs tot rijksdaggevolmachtigde voor de Duitse oorlogseconomie. Hij kende de waanzinnige veroveringsplannem van het nazieregiem en organiseerde hen financiën. / Toen zich de Amerikaanse chef-aanklager op Krupp en Schacht vastlegde, wist hij, dat hij uit de visie van de Amerikaanse bewapeningsconcerns een heet ijzer aanpakken. Hij bouwde op de hulp van de Amerikaanse geheime dienst OSS [Office of Strategic Services], die hem bij de verzekering van de bewijzen zou moeten ondersteunen. Tot de staf van de aanklacht behoorde ook de langjarige OSS-chef generaal Donovan. Deze echter had andere ambities als de liberaal gezinde Jackson. Hij wilde de Amerikaanse geheime dienst tot de eigenlijke ‘held’ van het proces maken. Niet op eenduidige bewijsdocumentatie, op spectaculaire getuigen van de OSS kwam het Donovan aan, op mensen als Bernd Gisevius van de Abwehr van de Fascistische Wehrmacht, die sinds 1943 ook voor Alan Dulles, de Amerikaanse spionagechef gewerkt heeft. / De geheime dienst, de scherpste kettinghond van het Amerikaanse monopoliekapitaal, laat weinig interesse zien, om Schaft ter verantwoording te trekken. Gelijk aan het begin van het vooronderzoek maakt generaal Donovan Jackson een vertrouwelijk voorstel. Men zou Schacht tot de getuigenuitspraak tegen Göring moeten bewegen en hem als honorarium zo mogelijk een vrijspraak te verzekeren.

(3) Passim: In de geheime documenten van de Amerikaanse chef-aanklager, die in het jaar 1971 in Chicago ontdekt werden, vindt zich een met de hand geschreven notitie van Donovan aan Jackson, die van 18 oktober gedateerd is. Daarin schrijft de spionageneraal: ‘Wanneer wij tot de conclusie komen, dat wij geen duidelijke aanklacht tegen Schacht hebben, wat vindt U ervan, wanneer wij hem tot onze getuige maken?’ / Donovan weet tenslotte argumenten voor zijn positie in het veld te voeren. In tegendeel tot Jackson kent Donovan de verbindingen, die tussen Schacht en Amerikaanse posities tijdens de Nazitijd bestaan hebben. Donovan verrast Jackson daarmee, dat Schacht in 1940/1941 over de eerste ambassadesecretaris van de V.S. in Berlijn, Donald Heath, contact met het State Department heft gehad. Op 14 november 1945 schrijft Donovan aan Jackson o.a.: ‘Wij werden over de aanstaande Duitse aanval op Rusland door Schacht over Heath geïnformeerd’/ Jackson is onder de indruk, laat zich echter door de geheime dienst niet in een hoek drijven. Op 26 november van datzelfde jaar antwoord Jackson zijn tegenstreven op duidelijke toon: ‘U en ik hebben een volledig ander opvatting van getuigen als Schacht. Zeer zeker zal zij ons niet helpen, iemand te pakken, die niet reeds met behulp van de documenten gepakt is … Uw visie en die van mij stemmen, open gezegd, zo weinig overeen, dat ik U onmogelijk de bevraging van getuigen of de leiding van het kruisverhoor kan toevertrouwen.\’ / toen Donovan kort daarna in de VS. terugvloog, laat hij belangrijke bewijsdocumenten verdwijnen. Hij dreigt om Jackson in Washington te denunciëren. Maar Jackson heeft vooreerst de genoegdoening, dat Schacht als aangeklaagde in het proces moet, hoewel zich zijn twijfels, of Schacht ook werkelijk veroordeeld word, in toenemende mate versterken. / () Pasim: De aanklager wordt geen rust gelaten door de delicate mededingen van Donovan. Op 29 maart 1946 maakt Jackson met juist die Donald Heatt een afspraak over welke Schacht de V.S. met betrekking op de agressieve plannen van de Hitlerregering onderricht zou hebben. Schacht, zo beweert Heat zou bijvoorbeeld een week voor de intocht van de naziwehrmacht in Nederland hebben bericht, dat een aanval op handen zou zijn. En uit het overeenkomende bericht an het State Department ervaart Jackson: ‘Rond 6 juni 1941, ongeveer twee weken voor de overval op Rusland, meldde Schacht, dat Hitler vastbesloten zou zijn, om of op de 20^e juni in Rusland in te vallen [de invasie vondt op 22 juni plats] … Mr. Heath leidde deze informatie meteen door aan het State Department verder, dat daarmee het haar nuttig verschijnende gebruik maakte.’ / Nu heeft wel Jackson begrepen, dat voor Schacht al te veel verzekering ingebouwd zijn, die uit de getijden van de imperialistische geheime politiek resulteren. Op 5 april 1946 in ieder geval uit hij zich op een gemeenschappelijk beraad van alle aanklagers bij het IMT, het zou waarschijnlijk zijn, dat Schacht vrijgesproken zou worden.”

—————————–

(4) Peter Prezybylski, “Zwischen Galgen und Amnestie – Kriegsverbrechterproesse im Spiegel von Nürnberg”, Dietz Verlag 1979; “De apologeten van het kapitaal trekken niet alleen de rechtelijke kwaliteit van de fundamentele regels van Nürnberg in twijfel. Zij bezweren ook diens onmacht en nutteloosheid. Nürnberg, zo concludeert Aser, zou ‘ook niet vermocht hebben, om de mensheid van de vrede te verzekeren’. En: persoonlijke verantwoording zoals voor misdaden tegen het oorlogsrecht en voor misdaden tegen de menselijkheid voorliggen, is zonder werkelijk nut gebleven.’/ Slechts utopisten hadden kunnen geloven, dat de galg van Neurenberg alleen genoeg zou zijn, om agressies, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid voor altijd uit het leven van de volkeren te verbannen.  Maar de individuele verantwoordelijke staatsmannen, militairen en belangrijke vertegenwoordigers van de economie voor de nieuwe krachtsverhouding – avonturenluist en agressieve drang van imperialistische regeringen tenminste te af te remmen helpen. De sinds meer als drie decennia aanhoudende vredesperiode in Europa, de langste in de geschiedenis van ons continent, is ook de vrucht van de juridische afrekening met het fascisme en zijn misdaden. Het feit, dat de fundamentele reglementen van Neurenberg sinds hen verkondiging veelvoudig, inclusief dor de Westelijke grootmachten, misacht en gekwetst werden, spreekt geenszins tegen hen geldigheid. In ieder land van de aarde worden dagelijks criminele handelingen begaan, zonder dat iemand aan de verplichtendheid van het strafwetboek zou twijfelen. Zolang zich de nazi’s op het zenit van hen macht waanden, spotten zij met de waarschuwingen van de antii-Hitler coalitie. Vandaag nog nemen ook de Israëlitische agressors net zo als de Pinochets’s en Frosters over de vraag van hen verantwoordelijkheid. Maar reeds morgen zou hen hetzelfde noodlot kunnen achterhalen als hen bruine voorbeelden in Neurenberg. /

(5) Passim: De vredelievende en progressieve krachten in de  hele wereld echter steunen zich in hen handeling altijd weer met succes op de blijvende fundamentele regels van Neurenberg. Toen de Amerikaanse publicist Ellsberg de Pentagonpapieren aan de openbaarheid bracht, die de V.S. regering de geheime agressie tegen Noordviëtnam bewezen, beriep hij zich op Neurenberg. En de ideeën van Neurenberg bewezen hen macht, toen tienduizenden jonge Amerikanen zich weigerden, aan de moordende oorlog tegen het Vietnamese volk del te nemen. Toen van V.S. luitenant Cally het bevel uitging, om in het dorp Son My de burgerbevolking van baby tot grijsaard af te slachten, weigerden meerdere van zijn soldaten onder beroeping op het volkenrecht het bevel. Toen de voormalige chef-aanklager in Neurenberg de Vietnam agressie resumeerde, verklaarde hij met spijt, echter zonder de sociale samenhangen te begrijpen: ‘Wij zullen het ergens nooit begrijpen, om de lessen te leren, die wij in Neurenberg wilden onderwijzen, en precies dit falen, is de tragedie van het huidige Amerika.”

Geschiedfilosofie, Feodalisme

(1) Lucian Boia, “L’Occident – Une interprétation historique”, Société d’édition Les Belles Lettres 2008; “Om duizend jaar te karakteriseren [door zich te verdiepen in het tijdperk van het einde van de 10e tot in de eerste helft van de XIe eeuw], moet men zich vooral bezighouden met Raoul Glaber, die een minder fantastische en naïeve historicus is, maar een nauwkeurig beeld schildert van het gemiddelde leven. . Hij schrijft, in apocalyptische kleuren, over de hongernood van 1033 in Bourgogne, één van de talloze disfunctionaliteiten in een Westen dat altijd uitgemergeld word door elementaire crisissen: ‘In de volgende tijd, gat de hongernood door ravage aan te richten over heel de aarde en de hele menselijke soort gaat door zijn wanhoop te verheffen.’ Op de weg van het einde van de wereld, was dit een buitengewone vernieuwing: ‘De hemel ging door met te lachen, te verlichten en de goede winden te bezielen. Heel de oppervlakte van de aarde werd bedekt met een lieflijke groenheid en een overvloed van vruchten die de hongersnood in zijn geheel hebben weggejaagd […]. En in dat zelfde jaar, zijn het graan, de wijn en de andere vruchten van de aarde van een dergelijke rijdom dat men voor de volgende vijf jaar op een dergelijke oogst hoopt te rekenen.’ En zie, een ander passage illustreert de dynamiek van het Westen aan het einde van duizend jaren: ‘’ Men benadert vervolgens het derde jaar dat volgt op het duizendste jaar, men leeft over heel de aarde, maar vooral in Italië en Frankrijk, men vernieuwt de basilisken van de kerken; er zijn vele soorten van goederen, goed geconstrueerde bouwwerken, er is een bezigheid, die iedere christelijke gemeenschap meer luxueuzer laat zijn dan de anderen. De veroudering sterft af, heel de aarde wordt bedekt door een blanke deken van kerken’ De metafoor, onderstreept door de moderne historici om de suggestieve schoonheid te onthullen, ademt een air uit van jeugd en veroudering. Er begint ‘de tijd van de kathedralen’, bouwwerken die een hoge spirituele aspiratie bewerken en een opmerkenswaardige technologische capaciteit: een honger die zich manifester in alle domeinen. / () Pasim: De twee gezichten van het Westen, ondermijnd door haar fabels en geterroriseerd door duizend echte of ingebeelde gevaren, maar hopend om hieraan voorbij te gaan en te triomferen over zijn onvolkomenheden, al dit wordt gepresenteerd in een fresco van duizend jaar geleden in het land van bourgeoise. Wij ondervinden, natuurlijk, de moeilijkheden van het op gang komen. . Maar deze dialectiek van het betere en slechtere préfigureert nu een karakteristieke en duurzame trek van de Westelijke mentaliteit. Zich verzekerend van de onzekerheden van een vrijwillige onderneming en van een historisch dynamiek, altijd eindigt men bij de vraag, ontwikkelt de Westelijke mentaliteit, ontwikkelt het Westen een tegenstrijdig gedrag, waar het optimisme en het pessimisme een gelijke indruk maken. De aarzeling van Raoullaber, tussen de dreigende val van de beschaving [zelfs het feitelijke einde van de hele wereld] en de vernieuwing en hoop van de mensheid] blijft na duizend jaren uiteindelijk, in ons tijdperk, in termen die bijna identiek zijn.” (Alleen stijgen de ‘stakes’, toen ging het om een verder uitbouw van een hoger georganiseerd feodalisme. Nu gaat het om de overgang van het kapitalisme naar het socialisme, en op langere termijn zelfs de complet overgang naar een klasseloze maatschappij.)